کازیوِه

​نجوای فرات

عباس سالها میگذرد، بس نیست قهر کردنت بامن !

عباس سالهاست،دور تو میگردم فدایت میشوم بس نیست قهر کردنت بامن!

عباس سالهاست، قطره قطره آب نگاهت شده ام بس نیست قهرکردنت بامن!

عباس سالهاست،مبهوت دستهایت شده ام.بس نیست قهر کردنت بامن!

عباس سالهاست،مهرمادرت هستم.بس نیست قهر کردنت بامن!

عباس سالهاست، به دنبال تو هستم. بس نیست قهر کردنت بامن!

عباس سالهاست،زائرقبرکوچکت هستم.بس نیست قهر کردنت بامن!

عباس سالهاست، برسرزنان طوافت میکنم.بس نیست قهر کردنت بامن!

عباس سالهاست،منتظرم. بس نیست قهر کردنت بامن!

سال‌هاست که صدای عباس گفتنش به گوش می رسد……

این روزها شب‌های کوفه از نامردترین شب‌های عالم است.
کوفه‌ای که شب‌های آن دل علی را به آتش می‌کشید، مسلم را دوره کرد، *مردی که مطلع، غزل و مرثیه‌ی عاشورا با نام او سروده شده است* ،مردی که طلایه‌دارِ فداییانِ امام عشق لقب گرفت.
او می‌دانست که پس از شهادتش چه برسر یتیمان غریب‌تراز خودش خواهد آمد، می‌دانست که همکاری با حسین یعنی خداحافظی با دنیا، می‌دانست که درمسیرحسین حرکت کردن یعنی با بال سرخ پرکشیدن.
آری، کیست که کوفه و نامردی‌های روزگارش را نشناسد!؟ کوفه‌ای که تنها مردان ایستاده‌اش نخل‌های آن هستند!، نخل‌هایی که شاهد غربت علی و فرزندش بوده‌اند.
از دور که آمدی! تورا شناختم تو همرنگ خون خدایی! تورا می‌شناسم…
غریبه! دست‌های استقبال که به سویت دراز کرده‌اند، دست بیعت نیست، کمی درنگ کن! از این دست‌ها بوی خیانت می‌آید، دست هایی که درآستین، خنجر کینه ونفاق پنهان داشته‌اند، دست‌هایی که هرگز امیدی به آن‌ها نبوده است.
نامه‌هایی که به دستت رسید، از سر دلسوزی و ارادت نیست، این‌ها همه با مرکب نفاق و نامردی نگاشته‌ شده است.
از نگاه مردان کوفه تنها آتش تردید می‌بارد و خنجر نفاق برای گلویت تیزآب خورده است.
کوفه جای امنی نیست، همان جایی است که علی را جان به لب کرد.
مردانش روزهارا با تو می‌گذراند و
شب‌ها برعلیه تو نقشه می‌کشند…

در آن هنگامه که مسلم غریبانه از دارالاماره بالا می‌بردنش گلواژاه نام*حسین*می‌بارید، و آرزو می کرد که مولایش به کوفه نیاید،
به شهری که رسم وفا را نشناختند، وخیانت مردانش، برجهانیان ثابت گردید.

چند روز پیش که برای اولین بار روضه و مداحی را خودش به تنهایی خواند! حس و حال عجیبی داشت، خوب که نگاهش می‌کردی می‌دیدی روحش جای دیگری‌ است!
مراسم که تمام شد چند تا از دوستان چند دقیقه‌ای بیشتر مهمان زینبیه امام حسین بودند، حرف‌هایشان که به روضه امروز رسید فرشته از نیت‌ش گفت؛ او گفت که پارسال زیر قبه‌ی ارباب از مادرسادات مدد خواسته که او نیز از روضه‌ خوان‌های پسر بی‌کفن‌ش و اهل بیت علیهم السلام باشد! فرشته که می‌گفت فرشته‌های دیگر اشک می‌ریختند! شاید آن‌ها هم بیاد قول و قرارهایشان با ارباب افتاده بودند.
راستی حواسمان به خودمان هست!؟
بیاد داریم سال گذشته به ارباب چه قولی داده‌ایم!؟

در ارتفاعات بازی‌دراز دشمنِ تا دندان مسلح، بر رزمندگان مشرف بود. طوفان گلوله بود که می‌آمد و بچه‌ها با وجود کمبود امکانات تا اخرین قطره خون خود جنگیدند.
محاصره تنگ شده بود و کمبود آب بیداد میکرد. تشنگی خیلی به بچه‌ها فشار می‌آورد، تا جایی که انها به شهید شیرودی می گفتند"ما از تو مهمات جنگی نمی‌خواهیم، فقط آب به ما برسان”
شهید شیرودی چند بار برای آوردن آب رفت. بار اول ظرف‌های پلاستکی برای تهیه آب برد اما دربین راه ترکید. باردوم ۲۰لیتری فلزی را با خود برد آنها هم ترکیدند. بار سوم پوکه‌ های توپ را برد و درشان را بست اما آن‌ها هم از بین رفتند. فقط چند تا باقی ماند، هرچند کم بود ولی با خودش آب آورد…
اینها را که مرور میکنم یادم می‌آید که چند صد سال قبل هم این اتفاق افتاده. دشمنان آب را بر روی یاران امام بسته‌اند و درخیمه‌ها هم آبی نیست. یاران همه تشنه‌اند و یک به یک با لب تشنه به شهادت می‌رسند.
حضرت عباس علیه السلام دیگر تاب نیاورد. اذن میدان گرفت و مشک را برداشت و به دنبال تهیه آب رفت. بچه‌ها دور عمه را گرفته بودند و از او آب می‌خواستند. وقتی شنیدند که عمو‌عباس رفته است تا آب بیاورد خوشحال شدند. عباس علیه السلام رفت و به آب رسید. اما فرات تا قیامت شرمنده دستان عباس شد…

دائم دراین فکر بودم که چرا ظهور نمی‌کنی!؟
اما این را نمی‌دانستم که غیبت طولانی شما به خاطر نداشتن یار وکمی سربازانت است. خیلی دیر متوجه شدم که من هم می‌توانم یکی از سربازانت باشم. با خودم گفتم “ماهی را هروقت ازآب بگیری تازه است” دانستم حالا هم دیر نشده اگر شروع کنم، مگر نه اینکه شما هم مثل جدت حسین، درس آزادی و آزادگی به سربازانت می‌دهی. وقتی حُر لحظات آخر صدای *هل من ناصَِر ینصُرنی* امام زمان خود را شنید بر اسب خود تازیانه زد که زودتر به امامش بپیوندد. حر هنوز مدهوش خود بود که حسین (علیه‌السلام) آغوش خود را به روی او گشود، ومهربانی خویش را نثار او کرد. حر هنوز باور نکرده بود که عاشق شده است، هنوز باور نکرده بود که سرافراز شده‌است. سرشکسته و سر به زیر پیش رفت و گفت “ایمان چشمانت مرا بیدار کرد من از این لحظه شاگرد مکتب توام، تادیروز هیچ ارزشی نداشتم اما امروز با ارزش شدم وهویت پیدا کردم، می‌خواهم خاک پای تو باشم نه خاری درچشم طفلان تو” حر تا آخرین لحظه عمر در رکاب امامش جنگید و در راه او به شهادت رسید، و حر زمان نام گرفت.
من هم می‌خواهم در رکابت با افتخار به شهادت برسم، تا در روز قیامت که هریک از ائمه که عده‌ای را شفاعت می‌کنند، تا امام حسین(علیه‌السلام) به خاطر *سرباز فرزندش مهدی* بودنم مرا مورد شفاعت قرار دهد. ان شاءالله
پ.ن:
قطعه گمشده‌ای از پر پرواز کم است
یازده بار شمردیم ویکی کم است
این همه آب که جاری است نه اقیانوس است
عرق شرم زمین است که سرباز کم است

هر وقت بابا از سفر می‌آمد قبل از همه می‌رفتم در را باز می‌کردم. بابا با آب و تاب می‌گفت: “بابایی چشماتو ببند و دستاتو باز کن!” آن وقت گل‌سرهای قشنگی را که آورده بود در دستان کوچک من می‌گذاشت و من را بغل می‌کرد و می‌بوسید. من هم لِی‌لِی کنان و خوشحال می‌رفتم پیش مادرم. مادر آن‌ها را به موهایم می‌زد و می‌گفت: “مثل فرشته‌ها شدی.”
آن روزها حس و حال سه ساله‌ی کربلا را درک نمی‌کردم. فرشته‌ی سه ساله‌ای که در این روزها خیلی زجر کشید؛ از غم دوری بابا. او منتظر بابا بود اما دیگر گل‌سر نمی‌خواست.
“بابا! دیگر شانه نمی‌خواهم برایم بیاوری. زیرا مویی نمانده که شانه‌اش کنم از بس که نامردها گیسویم را کشیده‌اند. عمه و کودکان را با تازیانه کتک زدند. کودکان را بر روی خار و خاشاک کشیده‌اند. گوشواره از گوشهایمان دزدیده‌اند.
بابا! من فقط خودت را می‌خواهم که بیایی. این‌جا خیلی بی‌کس وتنهایم. بیا و سر زخمی وخونینت را روی پاهای کبود من بگذار تا آرام بگیرم.
بابا! من نمی‌توانم تورا این‌جا تنها بگذارم، بیا و من را هم با خودت ببر…”

 گاهی باخودم می اندیشم؛ شاید آن روزگاران سرزمین نینوا باشنیدن صدای جرسِ کاروان امام حسین (ع) نفسش به شماره افتاده باشد! یا شاید، باد آوای آمدن کاروان را زودتر به او رسانده باشد. شاید سرزمین نینوا! ماه‌ها و سال‌ها قبل از شنیدن صدای قدم‌های حسین بن علی(ع) از این درد جانسوز گریه‌ها کرده باشد! و بارها با خود گفته باشد من با آمدن حسین چه کنم!؟  شاید بارها و بارها خاک برسرش ریخته باشد! گریبان پاره کرده باشد!   دلم برای مظلومیت و شاهد بودن خاک نینوا به درد می‌آید. و شاید نینوا آنقدرغرق درغم آمدنت بوده که صدای قدم‌هایت را نشنیده باشد!؟ شاید آن زمان نینوا با رسیدن و شنیدن صدای کاروان نفسش را درسینه حبس کرده باشد. وسربه زیربرده باشد! ناگهان نینوا همهمه‌ای می‌شنود! این سرزمین چه نام دارد؟ اینجا کجاست؟ می‌بیند دستی مشتی از خاک او را برمی دارد می بوید و می پرسد این سرزمین چه نام دارد؟ یکی می گوید؛ شط الفرات و دیگری می گوید؛ نینوا و شاید نینوا باخودش بانفس‌های به شماره افتاده زمزمه کرده باشد *ارض کرب وبلا ….*

پ.ن: پیامبرخدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: پسرم حسین در سرزمینی به خاک سپرده می شود که به آن کربلا گویند، زمین ممتازی که همواره گنبد اسلام بوده است، چنانکه خدا، یاران مؤمن حضرت نوح را در همانجا از طوفان نجات داد. کامل الزیارات، ص 269، باب 88، ح 8

 هنوز!صدایش رامی شنوم! رو به ضریح در صف عرض ادب و ارادت به حضرت حسین بن علی (ع)ایستاده بودم. موج اشکی در چشم‌هایم جاری بود. حس و حال غریبی بود! قدم به قدم، که به *ضریح مطهر* نزدیک می‌شدم. صدای خانمی عرب را که کنار گوشم زمزمه یا *خویه یاابوفاضل* می‌کرد را می‌شندیم. چه صوت دلنشینی داشت.  یک لحظه با خودم گفتم؛ کاش منم مداحی بلد بودم.  *چه روضه ای* خواند. الله اکبر!  هرچند خیلی از جاها را نمی فهمیدم، ولی گریه امان نمی‌داد انگار که گوش‌هایم و چشمانم آن زبان را می‌فهمیدند و من عاجز از درک آن حال بودم. صورتش را نمی دیدم ولی گریه‌هایش گریه‌های من را همراهی می‌کرد. دستم به ضریح رسید و همان خانم در گوشم زمزمه کرد *مقبول بنتی* وقتی باهم از صف بیرون آمدیم برگشتم تاصورتش را ببینم!! نورانی بود، آرامش خاصی داشت! و هنوز قطرات اشک بر گونه‌هایش جاری بود، ناگهان ناخواسته خودم را در آغوشش انداختم و سربرشانه‌اش گذاشتم. گفتم: دعام کن. روبه ضریح کرد، هنوز سرم روی شانه‌اش بود برایم دعاکرد، من که  فقط یا اباعبدالله را فهمیدم ولی دعایش عجیب به دلم نشست. سرم را بوسید و رفت، و من همچنان منتظر در صف نوکری اربابم…..

پ.ن: امام صادق علیه السلام فرمود: نفس کسى که بخاطر مظلومیت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست. سپس امام صادق علیه السلام افزود: این حدیث را باید با طلا نوشت! (امالى شیخ مفید، ص 338)

ثانیه‌ها را می‌شمارم برای رسیدن به روضه‌هایت، برای درددل‌های تلمبار شده که گویی فقط منتظر حسین (ع) بوده است، در سیصدو چندی روز جایی برای سبک شدن و صیقل یافتن پیدا نکرده‌ام، انگار این محرم و صفر فقط اسلام را زنده نگه نداشته است! بلکه روح و جسم من را نیز زنده نگه داشته و به خود متصل کرده است.
برای حضور در روضه‌هایت خانه‌ی دلم را آماده می‌کنم، حال و هوای تو را که گرفت، توبه و استغفار می‌کنم و از مادر سادات مدد می‌گیرم، باشد که این بار توبه‌ام توبه‌ی نصوح باشد.

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین