کازیوِه

چکیده:

ارتباط کلامی بین زن و مرد نامحرم بخش مهمی از انواع ارتباط در زندگی بین مرد وزن نامحرم است. زن و مرد نامحرم برای انجام برخی ضروریات زندگی ناگزیر از ارتباط کلامی هستند. دین اسلام برای تصحیح این ارتباط دستورات و شاخص‌هایی ارائه داده است. نوشتار حاضر باهدف پاسخ به این سؤال که راههای ایجاد حیای گفتاری در زنان در مقابل نامحرم با توجه به آیه 32 سوره احزاب چیست؟ تهیه‌شده است. و ضمن بیان تفسیر این آیه شریفه ویژگی‌های قول خاضعانه و قول معروف را بیان می‌کند. این تحقیق در مقام گردآوری به روش کتابخانه‌ای و روش توصیفی –تحلیلی می‌باشد. ویژگی‌های خضوع در قول که از آن نهی شده ازجمله: شوخی کردن بانامحرم، صحبت کردن بانامحرم در خلوت، صحبت کردن با نامحرم با لحن‌های نامناسب و دارای بار عاطفی، طولانی کردن غیرضروری کلام با نامحرم، استفاده از کلمات نامناسب و محرک هنگام صحبت کردن بانامحرم. ویژگی‌های قول معروف که به آن امر شده ازجمله: سخن گفتن از پشت پرده باشد، صحبت کردن با نامحرم حداقل و در حد ضرورت باشد، به‌کارگیری کلمات و لحن مناسب. رعایت هرکدام از این موارد راهی برای ایجاد حیای در گفتار برای زنان در برابر نامحرمان می‌باشد.

چکیده

        از آن جا که به دست آوردن رزق و روزی منحصر به اراده ی انسان و سعی و تلاش او در این راه نمی باشد بنابراین باید روشن شود که عوامل دیگری نیز در جلب روزی مادی مؤثر است؛ با توجه به اینکه نظام حاکم بر رزق و روزی انسان از سوی خالق و رازق هستی طراحی شده و اراده ی انسان در طول اراده ی حق تعالی می باشد این مقاله با عنوان تأثیرشکرگزاری در جلب روزی مادی با تکیه بر آیه 7 سوره ابراهیم بررسی شده است، گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و روش تحقیق نقلی وحیانیست؛ لازم به ذکر است که پردازش اطلاعات به صورت توصیفی – تحلیلی می باشد.

مطالبی که در این مقاله آمده است عبارتند از معنای لغوی و اصطلاحی شکر و رزق، تأثیر شکرگزاری در جلب روزی مادی بر اساس آیه ای از قرآن کریم تفسیرآیه،رابطه شکر و فزونی نعمت، همچنین روایاتی که از ائمه علیهم السلام در این موضوع وارد شده و مصادیق شکرگزاری در روایات که موجب فزونی نعمت می شوند یعنی اجتناب از محارم، شناخت منعم حقیقی، ادا کردن حق نعمت و ….

بنابراین با توجه به  آیات و روایاتی که در این مقاله آورده شده شکرگزاری که موجب فزونی نعمت می شود کمترین درجه آن شناخت منعم حقیقی است بعد اظهار شکر ، حمد و سپاس الهی گفتن می باشد در بالاترین مرحله شکر باید عملا حق نعمت را ادا نموده و با استفاده درست از نعمت های الهی و دست گیری از محرومان و نیازمندان لیاقت خود را برای داشتن نعمت ثابت نمود. البته نعمت های الهی در حق بندگان خود بیش از حد شمارش است بنابراین اظهار عجز وناتوانی از ادا کردن حق شکر خداوند خود کامل ترین درجه شکر و سپاس گزاری است.

واژگان کلیدی: نعمت های الهی، شکر و سپاس گزاری، رزق و روزی، افزایش روزی مادی

 صبح که از خواب بیدار شدم کلاس داشتم اما خیلی نگران این بودم  که بچه‌ها را برای نشست ساعت یازده راهنمایی کنم.

با اینکه کلاس‌ هم میرفتم، اما بین کلاس‌ها مدام تو فکر بودم که چه کار کنم؟ نزدیک ساعت یازده شد که دیدم همه برای ورود مشکل دارند. همین که راهنمایی می‌کردم، حواسم به شارژ موبایل نبود که رو به اتمام است.

من هم میدانستم نزدیک هست که خاموش شود چون به سه درصد رسیده بود. سعی می‌کردم تا انجا که شارژ موبایل یاری می‌کند کمک کنم. اما بالاخره خاموش شد. از آن  طرف هم برق قطع شده بود. من هم منتظر آمدن برق شدم ده دقیقه گذشت برق نیامد  یک ساعت،دوساعت ولی من همچنان منتظر و بی تاب آمدن برق بودم. 

ظهر باید به وقت سرکلاس حاضر میشدم. اطمینان داشتم می‌آید ولی نمیدانستم کی و چه وقت؟ به پدر گفتم: “پدر جان اگر می‌توانی با اداره برق تماس بگیر و علت را بپرس که چرا قطع شده و چه وقت می آید؟”

 انقدر منتظر و بی تاب آمدن برق بودن  و اضطراب داشتن که چه وقت می آید؟ و دنبال علتش بودم! ؟

اما آیا همانقدر هم برای آمدن امام زمان بی تاب هستم؟ آیا تا به حال علت نیامدن ایشان را جویا شده‌ام؟ گاهی ما انسان‌ها در زندگی بی تاب و منتظر خیلی چیزها هستیم و مطمئن از اینکه بالاخره می آید اما همانقدر منتظر امام غریبمان نیستیم.

در روایتی از امام صادق (علیه السلام ) آمده است که فرموده‌اند: کسی که در انتظار امام دوازدهم (ع) است، همانند کسی است که شمشیر را در رکاب رسول خدا (ص) برهنه کرده و از او دفاع می‌کند.(۱)

ای آقای غریب امام زمان ما را ببخش به خاطر اینکه انطور که باید باشیم نیستیم. منتظر همه چیز هستیم الا شما زبانن می‌گوییم؛ منتظریم اما اون دلهره و بیتابی که باید برای آمدنتان در دل داشته باشیم را نداریم.  آقاجان مارا ببخش و بیا این روزها جهان برای ما تنگ و تاریک شده تنها امید ما برای روشن کردن تاریکی دنیا شما هستید بیا و تاریکی دنیا را با نور خود روشن کن ای امید دلها یوسف زهرا…

اللهم عجل لولیک الفرج ?(بحارالانوار جلد 52 صفحه 129)

فارغ ازهرچیزی ذهنم راخالی میکنم روی کاغذی که قراراست سنگ صبورم باشد! ازافکارم مینویسم ازاینکه چه چیزی مرا درگیرکرده وچگونه گرداگردسرم چون کلافی سردرگم بهم گره خورده است.

ازغصه هایم برای کاغذبی خط مینویسم! ازاشک هایی که درتنهایی ریختم، ازکرونا، ازوضعیت اقتصادی گلایه هایم میرسد به حجاب وترس ازبی بندوباری های افسار گسیخته!

آنچنان غرق نوشتن شده ام که یادم میرود این نامه سرگشاده برای کیست؟؟ دلتنگ میشوم ! چه کسی باید مخاطب نامه های پرازرنجمان باشد؟ آنکه التیام بخش دردهایمان است کیست؟ پدردلسوزی که بگوید نترس واندوهگین مباش که همواره خداباماست کجاست؟

چه سرنوشتی داشت این کاغذبی خط سیاه شده ازروزمرگی هایم؟ باید مولایمان خوانده باشد نامه های ننوشته دلمان را ! مگرنه اینکه صاحب ومولا وسیدوسروری داریم.

مولای یامولا نامه ام را لای قرآن عثمان طه میگزارم وبیقرارجواب میمانم! صبح اول وقت قرآن راکه میگشایم، مژده پیراهن یوسف می آید.  یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور

داخل دفتر نشسته بودم، صدای اذان بلند شد، با بچه‌ها وارد نمازخانه شدم. سجاده‌ام را پهن کردم و به نماز ایستادیم، سلام نمازم را که دادم، متوجه همهمه‌ی کوچکی شدم. چند نفر گوشه‌ای نشسته بودند و با اشاره یکی از بچه‌ها را که مشغول نماز بود، نشان می‌دادند.

ناخودآگاه توجه‌ام به سمت او جلب شد. با دو_سه نفر دیگر مشغول نماز بودند، انگار دیرتر به نماز ایستاده بودند و به جماعت نرسیدند.

اما نوع نماز او کمی متفاوت بود، با انجام هر حرکت یک نگاه به بغل‌دستی‌اش می‌کرد و طبق حرکات او حرکت بعدی را انجام می‌داد.

با خودم گفتم، این بنده خدا، حداقل با خودش صادق است و آشنا نبودن با نمازش را پنهان نمی‌کند. اما تو چطور؟! آیا در تمام مدت ذهنت مشغول نماز است؟! یا مثل این بنده خدا هر ثانیه به سمتی می‌چرخد؟!

حرکات او را همه می‌بینند، فرار ذهن تو را چطور؟ جز خالق یکتا کسی متوجه‌اش می‌شود؟!

او در تلاش یادگیری‌ست، تو چطور؟! تا به حال برای کنترل ذهنت و حضور قلب در نماز قدمی برداشته‌ای؟!(۱)

پ.ن:

(۱)امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید:

«اَن العبدَ لیُرفعُ لهُ مِن صلاتهِ نصفُها او ثلُثها او ربعُها او خمسُها و ما یرفعُ لهُ الّا ما اقبلَ علیهِ بقلبهِ»

«همانا از نماز انسان، نصفش، ثلثش، ربعش یا خمسش بالا برده می‌شود و آن مقداری از نماز که توجّه قلبی داشته باشد بالا برده می‌شود.»

?بحارالانوار، ج۸۴، ص۲۸.

عجب به ما افکارمان که هرجا میرود غیرازخیمه مولا ودلتنگ همه میشویم غیرازچهره آقایمان!

مراببخش مولایم میدانم به تک تک مان سرمیزنی وازمن دلگیری که جمع بسته ام حرف هایم را میدانم دربین ما پراست ازسربازان گمنامت که خدا آنهارامیشناسدودربین ما …نه!

این جمعه قرارمان باشد دعای ندبه ی خود خوانی که تک تک بندهایش رابنوشیم وازدل برآریم تا بردل نشیند..

مولایم جمعه مرا هم بیدارکن تاسرقرار دیرنکنم!

چه جمعه هایی که گذشت ودرخواب بوده ایم وغروبش را دلتنگ خطاب کرده اییم وبر هرچه تعطیلی ست وتنهایی غرزده ایم!

امان که چشمهایمان را جور دیگرنشسته اییم تانگاهمان به جمعه هاعوض شود وغوغایی دردلمان به پاکند وما باشیم خیمه ی مولا وبیقراری نکند مارا بیرون کندآقا!

پ. ن”
دعاکنیم که مبتلا شویم، به دردبی قرارشدن برای امام زمونمون…
آن وقت است که بقول شهیدمرادی اگه یه جمعه دعای ندبه رو نخوندی؛
حس کسی رو داری که شبانه لشکرامام حسین (ع)راترک کرده…”
#سید از کانال ذهن شلوغ، روبیکا

دلم ، چون آتشفشانی آماده‌ی جوشش شده وموادمذابش ازچشمم سرریزشده وآتش برجانم زده… بی قرارِ توام و در دل تنگم گله‌هاست! آه که بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست! قرار ماچهل سحردعای عهد!

چه قراری وچه دل بیقراری، یک سحرباحالی ملکوتی ،یک سحرباصوت آرام، یک سحر باطنین دلنشین، یک سحر بی حال ویک سحرخواب ماندم!

همه چیز از آن روز شروع شد، وقتی خواب ماندم و قرار عاشقانه‌مان فراموش شد، با خودم گفتم"چله ی عاشقی بهم خورد …” کاش آن روز قضایش را می‌خواندم، کاش فردایش دوباره با عشق می خواندم! صدبار اگرعشق شکستی بازآ

مولایم چهل عهد قرارمان باشد! این‌بار اگر خواب ماندم تو کنارم بمان.. اگربی حال شدم ،سرد شدم ،توبمان..

ام من یجیب المضطراذا دعاه ویکشف السوء

جایِ پوتین‌هایت همچنان بر روی خاک‌های جنوب به یادگار مانده‌ و تربتِ آنجا با خون و گوشت و پوستت انس گرفته و میزبانِشان شده است. صدای خنده‌هایت هنوز در آن منطقه می‌پیچد و چشمانِ باحیایَت در ذهنِ مادرت حک شده است.

روح و قلبت، همان نفس مطئنه‌ای بود که جسم را همچون دیواری، محکم ساخت تا برای دفاع از وطن، پدران و مادران، خواهران و برادرانِ سرزمینت، راضی و خشنود، فرو بریزد.

پلاکت در هیاهویِ تانک و آتش نهان گشت و کنارِ قبرِ حضرت زهرا سلام الله علیها پیدا خواهد شد؛ خوب میدانی که زهرا گمنامْ‌پسند است و خریدارِ بی‌نام و نشان‌هایِ روزگار.

تابشِ نورِ خدایی‌ات، چنان بر دل و جانِ دوست پرتو افکنده تا او نیز چون تو بخروشد، بتازد، بتابد و دشمنِ وحشت‌زده و هراسان را از میدانِ نابرابرِ زندگی‌اش به در کند.

پ.ن:

(همه باید بدانند که در دوران دفاع مقدس چه معجزات عظیمی از حضور مؤمنانه و پر تلاش نیروهای بسیجی در صحنه های جنگ اتفاق افتاد؛ این را باید همه بدانند.) 

رهبرانقلاب، 1387/02/14

​صبرت را چگونه توصیف کنم؟ 

تاب و توانت را با چه قلمی به تقریر دربیاورم تا از سنگینیِ غمَت نشکند؟ 

پاره‌های تنِ عزیزانت، همچنان بر روی خاک‌های داغ و زیرِ آفتابِ سوزانِ نینوا مانده است. سوره‌های قرآنَت را چگونه جمع خواهی کرد تا آیه‌های آن نریزد.

تعریف کن بانو. از شام و اسارت، از هلهله و پایکوبیِ آن‌ها چه خبر؟ شنیده‌ام قرار است کنیز شامیان شوی و کودکان آواره کوچه و خیابان شوند؛ مگر نمی‌دانند عزیز از دست داده را تسکین می‌دهند، نمک بر قلبِ سوخته‌اش که نمی‌ریزند، مورد احترام قرار می‌دهند، هتک حرمتَش که نمی‌کنند. قوی بمان بانو! تا اربعین راهِ زیادی‌ست، باید توانت را جمع کنی و چشمانت را آماده. در هر بیتی، شیرزنی مدبر هست که اهل آن بیت را سر و سامان می‌دهد؛ بی‌سرهایِ نینوا منتظرِ سامان دادن تو هستند.

قوی بمان بانو!

​غروبِ هر جمعه، ماهی‌های کوچکِ حوضِ وسطِ حیاط، خود را به تاریک‌ترین مکانِ حوض می‌رسانندو همان‌جا چون موجودی بی‌جان، بُغ کرده کفِ حوض را نگاه می‌کنند؛گویا، می‌دانند کسی باید می‌آمد و آنها را از حوضِ حقیر می‌رهانْد و به اقیانوسِ عظیم هدایت می‌کرد، کسی که هنوز نیامده است.