کازیوِه

 روزهای سختی بود! چند روز بود که مدام نگران بودم و نمی‌دانستم چکار کنم. هر کجا می‌رفتم و  هر کاری می‌کردم، فقط جسم مادی من بود. ذهنم اما درگیر مشکلی بود که پیش آمده بود. مغزم اتوماتیک‌وار تا لحظه‌ای پیدا می‌کرد، فرمان اشک صادر می‌کرد و مروارید اشک بود که بر گونه‌هایم می‌غلتید. قلبم تنگ می‌شد و دست به دعا می‌شدم.

یکی از دوستانم که حال و روزم را دید، پیشنهاد ختم اذکار را داد. چند ذکر را به من آموخت که بگویم اما عجیب دلم تمنای ذکر امام زمان(عج) را می‌کرد؛

«یااللهُ یامحمدُ یاعلی یافاطمه، یاصاحب الزمان ادرکنی و لاتهلکنی»

صبح و ظهر و شب هر بار ۷۰ مرتبه این ذکر را می‌خواندم و هر بار تاثیرش برمن بیشتر از دفعات قبلی بود. آرامم می‌کرد، خیلی آرام. کم کم مشکلات را هم پشت سر گذاشتم.

امروز با دیدن حال عزیزی که مشکلات و سختی زندگی تاب و توانش را هدف قرار داده بود ثانیه به ثانیه آن روزها را به یاد آوردم. من هم برای او از ذکر امام زمان علیه السلام گفتم که عجیب حال خودم را خوب کرده بود. او که شروع کرد من هم برایش ختم گرفتم که حال دل و روزگار زندگیش به کامش شود.

پ.ن: صحیفه مهدیه، بخش هفتم ، توسل به حضرت بقیة  الله ارواحنا فداه،  برگرفته از کتاب منهاج العارفین. ص۴۸۳

دو هفته قبل از اربعین امتحان آیین نامه رانندگی داشتم. خودم را کاملا برای آزمون آماده کرده بودم. روز امتحان فرا رسید و ما دو ساعتی منتظر بودیم اما از آزمون خبری نشد!

خبر دادند که آزمون به خاطر ایام اربعین کنسل شده. همه خیلی ناراحت شدیم راستش دیگر با توجه به ایام اربعین حوصله خواندنش را نداشتم.

از امتحان که نا امید شدم همراه دوستم برای خدمت به زوار اربعین به موکب امام رضا علیه السلام که در نزدیکی مرز خسروی برپا شده بود رفتیم. در بین راه که در فکر امتحان بودم یاد آیه ۲۱۶ سوره مبارک بقره افتادم، که خداوند در این آیه می فرمایند: “وَ عَسَی ان تَکرَهُوا شَیئاً وَهُوَخَیرلکم وَعَسی ان تحبِوا شَیئاً وَهو شَرلکم وَ اللهُ یَعلمُ وَانتم لا تعلمون” با خودم گفتم حتما خیری در این کار بوده.

اربعین تمام شد. چند بار با آموزشگاه برای تاریخ آزمون تماس گرفتم اما کسی جواب نداد. من هم به خیال اینکه فعلا امتحان نیست اصلا لای کتاب را هم باز نکردم. تا اینکه چند روز بعد یکی از دوستان بهم زنگ زد و گفت: ” چرا برای امتحان نیامدی؟”

من که از همه جا بی خبر بودم شوکه شدم. گفتم: “امتحان چی؟”

گفت: “آیین نامه. اگه می تونی خودت رو برسون.”

فورا با آموزشگاه تماس گرفتم. گفتند که چون تعداد زیاد بوده نرسیدیم همه را خبر کنیم. اگر می توانید الان بروید.

این بار هم فال خوب زدم و با وجود کسالتی که داشتم آماده رفتن شدم . با خودم گفتم:” ان شاء الله خیره هیچ کاری بی حکمت نیست.”

بالاخره رفتم و امتحان دادم. از ۲۶ نفر گروه ما ۴ نفر قبول شد و من هم جزء قبول شدگان بودم.

پ.ن: چه بسا چیزی را که خوش ندارید در حالیکه برای شما خیر است و چه بسا چیزی را که دوست دارید و حال آن برای شما مایه‌ی زیان است. خداوند مصلحت شما را در همه امور می‌داند و شما نمی‌دانید.

امام حسن علیه السلام می‌فرماید:
کسی که دردلش هوایی جز خشنودی خدا خطور نکند من ضمانت می‌کنم که خداوند دعایش را مستجاب کند.¹

با دیدن این حدیث یاد بچه‌های حوزه را سبز کردم! آن‎ها آنقدر فکر و ذکرشان خشنودی خداوند بود؛ که خواسته‎هایشان را با اشک چشم از خدا می‎گرفتند! وقتی من از مسابقه‌ی تفسیر سوره یاسین مقام آوردم؛ سال سوم حوزه بودم. جایزه نفر اول این مسابقه زیارت کربلا بود.

وقتی بچه‎ها متوجه شدند من مقام آورده‌ام و کربلا خواهم رفت؛ همه‌شان آرزوی کربلایی شدن داشتند. اما من زیاد برایم تفاوتی نداشت. غوغایی درکلاس به پاشده بود. بچه‌ها گریه می‎کردند و التماس دعا می‎گفتند؛ ومن مات ومبهوت!
ماهی‎گیرها رسمشان است که طعمه درست می‎کنند و سرقلاب‌ها می‎زنند تا ماهی‎ها را صید کنند!
خداوند هم انگار دلش ماهی‎های سرخ وشفاف حوزه‌ی ما را می‎خواست و برای قلابش مرا طعمه کرد!
من در قلاب کربلایی‎ها فقط طعمه بودم؛ آنها گرداگردم را گرفتند و صید شدند! رهبر عزیزمان که آمده بود کرمانشاه، با خودش برات کربلا آورده بود. 22بهمن همان سال همه با هم ساعت 14:22 دقیقه از مرز عبور کردیم و راهی کربلا شدیم.

گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود…

^1.پ.ن : کافی(ط-الاسلامیه)ج 2 ، ص 62

پارسال تو هتل رستورانی در مشهد او را دیدم. مجذوب حجابش شده بودم. سر یک میز، شام می‌خوردیم.
همین طوری از او پرسیدم طلبه‌ای؟ و او لبخندی زد و گفت نه. ولی حجاب و رفتارش مثل طلبه‌های سطح بالا بود. وقتی گفتم طلبه‌ام خوشحال شد. شروع کرد از زندگی خودش تعریف کردن. خودش طلبه نبود ولی شوهرش چرا.

” همسرم مرا در یکی از مراسم‌ها دیده بود. مجدوب رفتار و متانتم شده بود. اما خانواده‌هایمان می‌گفتند از لحاظ وضع ظاهر و اقتصادی مناسب هم نیستید. با چادر آشنا نبودم. حتی نماز هم نمی‌خواندم. خانواده‌ام هم زیاد اهل دین و دیانت نبودند. تا اینکه دوستم رابط بین من و همسرم شد. هرچه که میکردیم دو خانواده کاملا مخالف بودند. چون از هر لحاظ که فکرش را می‌کردند به هم نمی‌آمدیم. تا جایی که پدرم می‌گفت: اگر با او ازدواج کنی هر وقت مشکلی برایت پیش آمد روی من حساب نکن. دیگه کاری به کارت ندارم.”
این جای حرفهایش که رسید کمی ناراحتی در چهره‌اش نمایان شد و دوباره ادامه داد:” اما بخت با ما یار بود. با وجود اینکه چادری نبودم با یک طلبه ازدواج کردم. اما در دوران عقد همچنان مانتو وتیپ آنچنانی داشتم.”
با این حرفش تعجب کردم. از او پرسیدم:” شوهرت با پوشش تو مشکل نداشت؟
گفت: “مستقیم چیزی به من نمی‌گفت. ولی با رفتارش مرا شرمنده خود می‌کرد. هدیه چادر و ساق دست برایم می‌خرید ولی مجبورم نمی‌کرد که آنها را بپوشم.”

رفتار خوب شوهرش باعث شده بود که بعد از گذشت چند ماه خودش را پیدا کند و مسیر زندگیش را تغییر دهد. نماز‌خوان شده بود. چادری سر می‌کرد بهتر از باقی چادری‌ها. سختی‌های اقتصادی زندگی شوهر طلبه‌اش را به جان خریده بود. با جان و دل زندگی‌اش را دوست داشت و خدا را شاکر بود که با یک طلبه ازدواج کرده است. من هم برایشان خوشحال بودم. موقع رفتن دعا کردم همیشه با هم خوشبخت باشند.

پ.ن: یکی از راه‌های غیر مستقیم امر به معروف این است که خودتان صالح و با تقوا باشید، خودتان اهل عمل وتقوا باشید.  حماسه حسینی،شهید مرتضی مطهری، ص ۱۰۶

لوبیا گرفته بودم. باید همه را پاک می‎کردم؛ لوبیاها را روی میز ریختم که کاملا نخاله‎ها مشخص باشند و راحت پاکشان کنم. انگار این میز بزرگ شب قدری شده برای لوبیاها!!
آنها که سبز و سالم هستند برق می‌زنند و به راحتی جدا می‎شوند از بقیه!
می‎ماند آن لوبیاهایی که دانه درشت‎ترند و حسابشان بامن است. یاد حاج آقا قرائتی افتادم، می‎گفتند:” آدم‎های خوب مثل عینک هستند، تا لکه بیفتد؛ زود پاکش می‎کنند، خدا هم زود با یک اتفاق کوچک ؛ یک دلتنگی؛ آن گناه راپاک می‎کند ازلوح دلش! مثل این لوبیای سبز و تازه‌ی من که با مقداری آب شستشو می‎شود!
آدم‎های خاکستری مثل ملحفه‎اند! سر ماه شستشو می‎شوند. راست می‎گفت حاج آقا؛ گاهی وقت‎ها دیرتر جزای گناهانمان را می‎بینیم؛ با یک بیماری پول‎هایی که از اضافه کاری‎های الکی رد کرده‎ایم خرج می‎شوند و می‎روند!!
آدم‌های دانه درشت از گناه، می‎مانند تا قیامت مثل فرش، که عید به عید می‎دهیم بشویند!!
لوبیای دانه درشت من هم حسابش می‎رود داخل سطل برای چشم بلبلی !!
باید یک مرحله هم با برنج پخته شود و بیشتر حرارت ببیند!
عجب! به هر جا بنگرم روی تو بینم.

تازه بعد از آن شب قدر شروع می‌شود؛ باید پخته شویم و حرارت ببینیم تا آن بنده‎ی دلخواه باشیم. اما چرا بعد از شب قدر تا سختی می‎آید گلایه می‎کنیم، مگر خدا صدای مرا نشنیده؟
چرا عزیزم شنیده، شست شو هم داده که حالا حرارتش دارد پخته‎ات می‎کند!! مثل شست وشوی این لوبیاها.
لوبیاهای من حرف می‎زنند. پروین اعتصامی هم مثل من سیر و پیاز را در حال طعنه زدن به هم می‎دید! شاید آنها هیچ‎گاه به هم طعنه نزده باشند، اما چون پروین می‎دانست بوی بد کارهایش چون سیر می‎پیچد، اینطوری آن را به تصویر کشیده بود.

پ.ن: احسب الناس ان یترکوا ان یقولوا امنا وهم لایفتنون
آیامردم پنداشتندباگفتن اینکه ایمان آوردیم رهامی‎شوندوموردآزمایش قرارنمی‎گیرند؟؟
سوره عنکبوت آیه2

این عطر حضور کیست که عرش را به هیجان اورده است؟ هفدهم ربیع الاول است و همه در انتظارند تا سرزمین مدینه از درخشش ششمین آفتاب امامت منور شود.

امشب در خانه امام محمد باقر(علیه‌السلام) چشم‌ها همه منتظر دیدن رخسار کودکی زیبا رو هستند. آری انتظار به پایان رسید و صادق ال محمد(ص) پای به عرصه گیتی گذاشت.

بچه که بودم فقط شما را در حد شعرِ “ای یار با شهامت می‌شناختم، ششم جعفرصادق(ع)"  اما حالا که افتخار شاگردی مکتبت نصیبم شده است می‌دانم که هر فقیهی خوشه‌ ‌چین حدیث شماست.

امروز نام شما بر سر در هر حوزه‌ای نقش بسته است.  صداقتِ در کلامت است که جاهلان را محکوم کرده است. پس در مکتب شما زانوی ادب می‌زنم و درس معرفت را از متکب شما خواهم آموخت.

 ?فرخنده میلاد با سعادت پیامبر(ص) وامام صادق(ع) برتمام عاشقان مبارک باد

در یکی از روزهای سپری شده زندگی‌ام؛ برای معالجه به مطب یکی از پزشکان مراجعه کرده بودم که بعد از گرفتن نوبت به اتاق انتظار راهنمایی شدم.

یادم هست اتاق با رنگ روشنی رنگ‌آمیزی شده بود. یک سمت اتاق را با تابلوهایی از طبیعت بکر و گلدان‌های گل  مزین کرده بودند. سمت دیگر اتاق عکس دخترکی بود که انگشتش را به نشانه سکوت بر روی لبان همراه با لبخند کودکانه‌اش گرفته بود.

یکی از مبل‌های چیده شده در اتاق را انتخاب کردم برای نشستن. آهنگ ملایمی هم فضای اتاق را پر کرده بود. چند نفر دیگر هم داخل اتاق منتظر نشسته بودند. زیر چشمی بقیه را نگاه می‌کردم. همگی در آرامش نسبی منتظر آمدن پزشک بودند. هرازگاهی برخی از بیماران به سمت میز منشی می رفتند و از آمدن دکتر سوال می پرسیدند. انتظار برای همه  سخت شده بود.

 انگاری قرار بود با آمدن پزشک همه درد‌هایشان تمام شود. در حالی که بعد از آمدن آقای دکتر باید منتظر رسیدن نوبتشان می‌ماندند. و بعد از آن تازه نسخه به دست به دارو خانه مراجعه می‌کردند تا دارو تهیه کنند و بعد از مدتی استفاده از دارو شاید بهبودی پیدا کنند. همین طور که فکر میکردم دیدم انتظار برای بهبودی عجب پروسه طولانی دارد.

آدمها عجیبند!!!

این همه انتظار در طول عمرمان تجربه کرده‌ایم.  تا به حال از خودمان پرسیده‌ایم که آیا یوسف فاطمه (س) از این همه انتظار سهمی دارد؟

چقدر از این انتظار‌ها سهم اماممان هست؟ چقدر از این دلواپس آمدن‌ها خرج آمدن اماممان شده؟

چند‌بار لباس‌های نو خودمان را پوشیده‌ایم برای دیدن اماممان؟ تا به حال روز‌های به انتظار نشستن‌مان را شمرده‌ایم؟

چندبار در اتاق انتظار به خودمان گفته‌ایم؛ ای کاش! یک روز در اتاق “انتظارت” بنشینم و منتظر نوبت دیدارت بمانم؟ یابن‌الحسن! اصلا اتاقی برای به انتظارت نشستن‌ تزئین کرده‌ایم؟

چند بار از آمدنت و یا دلیل نیامدنت، سوال پرسیده‌ایم. گاهی با خودم فکر میکنم نکند شما به انتظار ما نشسته‌ای؟

«پیامبرگرامی اسلام (صلی‌الله علیه و آله و سلم)»: افضلُ اَعمالٍ اُمّتی اِنتظارُ الفَرَج.

افضل اعمال امت من انتظار فَرَج و ظهور امام زمان علیه‌السلام است.

 (الشِّهاب فی‌الحِکَم و الآداب، ص ١٦)

پیامبراعظم (ص)فرمودند:
باکروا طَـلَبَ الرِّزقِ وَ الحَوائِجِ فَاِنَّ الغُدُوَّ بَرَکةٌ وَ نَجاحٌ
درپی روزی و نیازها، سحر خیز باشید؛ چرا که حرکت در آغاز روز، [مایه] برکت و پیروزی است.¹
تازه وارد منزل جدید شده بودیم؛ حیاط کوچکی داشت؛ هنوز باورم نمی‌شد که صاحبِ خانه شده‌ایم. نزدیک سحر بود که بیدار شدم و بقول حاج ‎آقا دولابی فقط نشستم و خدا را تماشاکردم!!
نجواهای درونی‌ام با خدا بماند که هرکسی خودش می‌داند با محبوبش چگونه سخن بگوید.
بعد از نمازصبح، یاد این حدیث افتادم و حرف مادرم که می‌گفت: “صبح‌ها فرشته‌ی روزی را صدا بزنید.”
در را باز کردم و از حیاط خانه نسیم خنکی وزید؛ سلام کردم و فرشته روزی را به خانه‌ام دعوت کردم.
حیاط را آب و جارو زدم و با خودم گفتم؛ چه خوب می‌شد این مقدار قرض را هم نداشتیم.
هوا دیگر روشن شده بود. صبحانه‌ای مهیا کردم که برویم سرِ کار. در هین احوالات بودیم که پیامکی آمد و مقدار قابل توجهی پول به حسابمان واریزشد.

خیلی برایم جالب بود. حرفهایم را خدا فورا شنید. خندیدم و با خودم گفتم:” من دعاکردم؛ کاش به حساب خودم واریز می‌کردی خداجون! :)”
شب که شد، در منزل پدری دور هم جمع شده بودیم که پدرم رو کرد به من و گفت:” شماره حسابتو بده تا هر ماه یه برکتی از دست پدر بگیری!!! “
ماجرا جالب‌تر شده بود. در کمال بهت و حیرت خندیدم و گفتم :"خدایا چقدر به ما نزدیکی و ما هر بار فراموش می‌کنیم خواسته‌هایمان را از تو بخواهیم.”
 بی‌خود نیست که قدیمی‌ها می‌گفتند، سحرخیز باش تا کام روا شوی! 

1. پ.ن: المعجم الاوسط،ج7، ص194، ح7250

 زمانی که کودکی بیش نبودم، همراه با مادر به روضه می‌رفتم. کنار مادر می نشستم و با دستم چادرش را محکم می‌گرفتم و با شوق تمام به روضه خواندن مداح گوش می‌دادم. 

یادش بخیر! مداح همیشه می‌گفت: “مجلس را با ذکر صلوات خوشبو می‌کنم.” و این در ذهن من حک شده بود که حتما عطری در مجلس می‌زنند، که خوشبو می‌شود.

در عالم کودکی فکر می‌کردم حتما اسم عطرش محمدی است.  وقتی گلاب می‌آوردند با ذوق دست‌های کوچکم را جلو می‌بردم، که عطر خوشبو بگیرم. به مادرم نگاه می‌کردم که عطر محمدی را به صورت میزد و بعد صلوات می‌فرستاد.  من هم همین کار رو میکردم و بعد دست‌هایم را به سمت صورتم نزدیک می‌کردم. و بوی عطر را نفس می‌کشیدم. و با شوق صلوات می‌فرستادم. و حضرت رسول (ص) در ذهنم با عطر خوشبوی گل محمدی ماندگار شد.

سال‌ها گذشته است از این قضیه؛ ولی هنوز هم هر موقع در مجلسی ذکر صلوات جاری می شود، چشم‌هایم را می‌بندم تا همان عطر محمدی را استشمام کنم. ولی بعدها فهمیدم در عالم واقع عطر حضرت رسول (ص) که عالم با آوردن و ذکر نام زیبایش معطر می‌شود، همان عطر گل محمدی‌ست.

پ.ن:پیامبر صلی اللهُ علیه و اله فرمود :  مَنْ أَرَادَ أَنْ یَشَمَّ رِیحِی فَلْیَشَمَّ الْوَرْدَ الْأَحْمَرَ  هر کس که بخواهد بوی عطر مرا استشمام کند، گل سرخ ( گل محمدی صلی اللهُ علیه و اله) را ببوید.  مستدرک الوسائل ۱  ۴۳۴ باب- ۷۷ استحباب اختیار الآس و الورد 

با تغییر شرایط اقتصادی و فشارتحریم ها بیشتر به فکر خودم و امثال خودم  می افتادم که این شرایط چه تاثیری روی اعتقادات و وطن دوستی ما خواهد گذاشت؟

از همه نوع برخورد دیدم و شنیدم. از گله‌مندی بعضی که حتی برا خرید نان روزانه عاجز بودند. از شکایت جوان های دم بخت. از قسط‌های عقب افتاده متاهلین. از همه چیز. حتی حرف های پیرمردی را بیاد می‌آورم که در جواب شکایت و ناراحتی جوان دم بخت گفت “این روزها هم میگذرد پسرم همانطور که برای ما گذشت همه چی درست می‌شود.”
آری ایمان و باوری قوی داشت پیرمرد، غبطه خوردم بحالش. اما اینکه تو این شرایط پای انقلاب می مانند یا نه؟ برایم گنگ بود، تا رسیدم به ایام اربعین.

مرزبان که بودم از شوق و ذوق زائرهای که برمی گشتند و برخاک وطن سجده می کردند، اشک بر گونه‌هایم جاری می‌شد؛ نه یک نفر نه چند نفر ده‌ها نفر بودند. جوان، نوجوان، میانسال،  پیرمرد و حتی زنانی که حیا مانع از سجده آنان در فضای باز و  مقابل چشمان مردان بود اما به فضای خالی گیت‌های محل عبور خانم‌ها که می‌رسیدند سر برسجده می نهادند و شکر می‌گفتند خداوند را برای وطنشان(آب و خاک و ارامش و پاکیزگی و…). چه پرچم‌هایی که بوسیده شدند و چه مردانی که سربازان غیور مرزبانی را در آغوش می کشیدند و تشکر می کردند از نگهبانی و مرزبانی مرزهای کشور عزیزشان.

آری این یکی از فلسفه های پیاده روی اربعین امام حسین است که باچشم خود دیدم؛ پیمان‌‎هایی که از نوع بسته شد برای وفاداری به وطن. برای تجدید میثاق با آرمان شهدا. برای مطیع امر رهبری بودن.

ایرانیم و به ایرانی بودنم مفتخرم، ایرانیم و تا اخرین قطره خونم در راه دفاع از وطنم ایستاده‌ام