کازیوِه

 از تلویزیون سخنان حضرت آقا را گوش می‌کردم. که این بند از سخنانشان حسابی مرا به فکر فرو برد. درباره معنای انتظار فرمودند:"انتظار به معنای نشستن و دست روی دست گذاشتن و چشم به در دوختن نیست. انتظار به معنای آماده شدن است.

به معنای اقدام کردن است. که انسان احساس کند عاقبتی وجود دارد که می‌شود به آن دست یافت و برای رسیدن به آن عاقبت بایستی تلاش کند.ما که انتظار فرج داریم باید در این راه تلاش کنیم".

 از خودم سوال کردم که من چه عملی را برای ظهور انجام داده‌ام که بشود به خودم بگویم منتظر؟ هر چقدر که فکر می‌کردم شرمنده‌تر می‌شدم.  باید برای ایجاد یک جامعه‌ی مهدوی مقدماتی فراهم شود و ما هنوز عمل خاصی را انجام نداده‌ایم تا شرایط ظهور فراهم شود به قول آقا منتظر بودن فقط به معنای دست روی دست گذاشتن و چشم به در دوختن نیست باید تلاش کرد.

گاهی ما انسان‌ها خود را دست کم می‌گیریم فکر می‌کنیم هیچ کاری را نمی‌توانیم انجام دهیم.  در حالی که خداوند به هر انسانی به نوبه‌ی خود توانایی‌های را عطا فرموده، که با شناخت و به کار گیری آن توانایی‌ها هرکس می‌تواند جای خودش یک جهاد درست درمانی در راه آقای خودش انجام دهد تا جامعه برای آمدن هر چه زودتر آقایمان که همه‌ی ما منتظرشان هستیم آماده شود.

رفقا، زودتر از آنچه فکرش را می‌کردم؛ آمار سرهنگ را برایم درآوردند. می‌دانستم الان خبر متواری شدن من به گوش‌ش رسیده‌؛ چند شب پاتق سرهنگ را زیر نظر داشتم.  منتظر فرصت مناسب بودم تا درس فراموش نشدنی به او بدهم.

شب، از نیمه گذشته بود. سرهنگ مثل عادت هرشب‌ش مست در راه برگشت به خانه بود.  در گوشه‌ای، در تاریکی کوچه‌ای منتظرش ماندم. لحظه به لحظه او به من نزدیک میگشت: و صدای ضربان قلب من بلندتر.

سرهنگ در چند قدمی من بود. آرام به سمت‌ش رفتم او حتی توان ایستادن نداشت. با انگشت اشاره به سینه من زد؛ تو دیگه کی هستی؟! من به چشمان‌ش مستقیم نگاه کردم. او مرا نشناخته‌بود. بعد از سکوت من، بر سینه‌ام کوبید: “می دونی من کی هستم؟”  مشت‌ش را در دست گرفتم گفتم: ” سرهنگ تو پست‌ترین‌ موجود روی زمین هستی.”  لبخندی از سر غرور زدم و گفتم:"اشرف حالا تو میدونی من کی هستم؟”  نگاهش، پر از تردید و ترس شده‌ بود.

با صدای بلند فریاد زدم من علی هستم علی، علی پسر “دایه فاطمه” با شنیدن اسم من انگار او را برق گرفته باشد؛ صورتش مانند گچ سفید شد.با صدای بریده، بریده گفت: “ع ع ع عل ی"زبانش بند آمده بود انگار روح دیده بود. یقه‌اش را گرفتم، سرم را نزدیک گوش‌ش بردم. بهت قول دادم یک روز هم آنجا نخواهم ماند.

به قولم عمل کردم سرهنگ اشرف، عجب! بوی خوبی میاد. اشرف، اشرف، بو‌بکش، جان من بوبکش، بوی حلواست؟ بعد شروع کردم به بو کشیدن سرهنگ با خنده‌ای گفتم: ” اشرف بوی حلوای خودته؟”

قیافه اشرف دیدن داشت. صورتش خیس عرق شده‌بود. به چشما‌نش خیره شدم. یقه‌اش را محکم‌تر فشار دادم به حدی که احساس خفگی میکرد. با جدیت تمام به او گفتم: اگر فردا در این شهر تو را ببینم، فردا شب خودم حلوای شب اولت را می‌پزم با یک وجب روغن حیوانی.

او را در حیرت و وحشت خودش رها کردم. حتی توان تکان خوردن نداشت. بعد به آرامی در تاریکی محو شدم. فردای آن روز دیگر خبر از سرهنگ نبود. آرامش شهر و ساکنانش تقریبا برگشته‌بود. باز هم علی سکوت کرد. این بار دیگر دلیل سکوتش را نمی دانستم.

بعد از چند دقیقه گفت: “چند ماهی بیشتر به انقلاب سال ۱۳۵۷ نمانده بود. که فعالیت من و دوستانم در راه انقلاب آغاز شد.” با لبخند گفت: “من و امثال من قطره‌های کوچکی بودیم که در هم غلتیدیم و موجی از دریای خروشان مردم شدیم.” و زمانی رسید که این دریا آنقدر طوفانی شد. که تخت و تاج ظلم و ظلمت را از جای کند.

آه! دخترم، نمی‌دانی چه روزگاری را سپری کردیم. با آمدن امام و پیروزی انقلاب آرزوی دیدن سید برایم دست یافتنی‌تر شده بود. هر روز تب اشتیاق دیدار من بالا‌ و بالاتر می‌شد. راهی تهران در پی دیدار پیر و مراد و نجات دهنده خود شدم. بارها، بارها برای دیدار عازم این راه شدم. اما افسوس! هرگز میسر نشد.

قطرات اشک بر محاسن سفید‌ش می‌غلتید. و بر دستان لرزان پر از حسرت تکیه داده‌شده بر عصا می‌چکید. اشک امان‌ش نمی‌داد. انگار بغض فرو خورده، سالها حسرت دیدار در این لحظه شکسته شده‌بود. بغضی که دوست نداشتم شاهد آن باشم. در آن لحظه من عاشقی را دیدم. که ذکر نفسش، نگاهش، روح‌ش و کالبد جسم‌ش سید روح‌الله بود.

و در آن ثانیه‌ها و دقیقه‌ها من پیرمردی پر از مردی و مردانگی را به نام علی دیدم. روحش شاد….

​ رزق و روزی را تنها با پول معنا مکن. رزق هرکس با دیگری متفاوت است‌. روزی امروز تو شاید این بود؛ که باصدای دلنشین اذان از خواب بیداری شدی، ونمازت را با حضور ذهن خواندی. روزی من؛ شاید نفس هایی است، که دارم می‌کشم و هنوز از نعمت زنده بودن محروم نشدم.

1. روزی دیگری؛ شاید دعای خیری بود، که امروز کسی برای او انجام داد و حتی او از آن بی خبر است. رزق خیلی‌ها شاید این روزها این است؛ که در  مسیر شادی دل امام زمانشان(عج) قدمی بر‌‌داشته‌اند. خیلی‌ها شاید خداوند هم اکنون دارد به آن‌ها روزی می‌دهد ولی آن‌ها بی خبرند.

راست گفته‌اندکه زن‌ها آیینه مونث یکدیگرند. من خودم خیلی از این آیینه‌ها داشته‌ام! آدم پیش خودش فکرمی‌کند کارهایش درست وحساب شده است. خوب فکرمی‌کند؛ خوب حرف می‌زند؛ خوب عمل می‌کند.

اصلا گاهی شایدبه ذهنمان بیاید مااگرجای فلانی بودیم این رفتار را می‌کردیم که عاقلانه ودرست بود!

انگارعالم دهر به دنیا امدیم و از قانون و شرع ودین خدا به نحو احسنت پیروی می‌کنیم! وقتی ازروی کتاب‌های دینی می‌خوانی همه‌اش گل و بلبل است و چه دنیای قشنگی ترسیم می‌کند وباخودت می‌گویی چه دینداری خوب است وخوب بودن عالی‌ست!

مثلاهمین چندسال پیش دریک عروسی خانومی محجبه برای اینکه درمجلس لهولعب نباشد رفت پای میز پاتختی نویس‌ها ومشغول شدبه نوشتن دایی چقدرپاتختی داده وعموچقدر! ازطرف خانواده مقابل هم خانمی نه چندان پوشیده نشسته بود.

خانم محجبه پاتختی‌ها را که میگرفت می‌شمرد و می‌نوشت و شوخی هم میکرد! آن خانم دیگرسرش پایین بود و می‌گرفت و می‌نوشت.

چندی نگذشت که طاقتش طاق شدوبه خانم محجبه گفت: شوخی بانامحرم گناه است. و دوباره مشغول کارخودش شد. خانم محجبه تاعمق جانش راغم گرفت! او ازگناه به گناه فرارکرده بود.

آیینه مونثش خودواقعی رابه اونشان داده بود. دینداری درکتاب‌ها آسان است درعمل به دقت و ظرافت و درک حقیقی نیاز دارد.

از کنار خیلی چیزها ساده میگذریم؛ غافل از اینکه شیطان هربه‌هایش همیشگی و به روزاست! یک بار هم بدون انکه کسی بفهمد باخودمان خلوت کنیم.

دینداری ما شبیه کیست؟ از قرآن سرنیزه می‌ترسیم و علی را تنها میگذاریم؟

شهدای هواپیمای اوکراینی و البته به قول خودش کشته‌شدگان را، دست آویزی برای بیشتر شدن حقوقش و تاییدیه پمپئو قرار می‌دهد و دم از عاطفه و انسانیت می‌زند؛ اما از هدف قرار گرفتن هواپیمایی بر فراز خلیج فارس، که مردم بی‌گناه سرزمینش را با موشک ژنرال آمریکایی پرپر کرد؛ چیزی نمی‌گوید. 

 اين هواپيما كه با دو فروند موشك ناو جنگی “وينسنس” مورد حمله قرار گرفت حامل 290 مسافر و خدمه بود كه تمامی آن‌ها اعم از 66 كودک، 53 زن و 46 تبعه كشورهای خارجی كشته شدند. و به شلیک کننده‌ی موشک مدال دادند و از او تشکر کردند و او گفت: 《افتخار می‌کنم به این کار》.
غواصان فراموش نمی‌کنند که چطور تکه های بدن شهدای هواپیما بر لباس غواصی‌شان می‌چسبید.
دختران و پسران سرزمینش را دعوت به پوچی و لودگی می‌کند؛ و خودش به عشق دروغینش بوسه می‌دهد و راحت در منزلی که با زندانی شدن دختران و پسران ایران زمین، تصاحب کرده حال می‌کند.
از مخالفت با خانواده می‌گوید اما هنوز خانواده خودش را رها نکرده و دلش برای مادرش تنگ می‌شود.
از رسوا شدن خوشش می‌آید چرا که نغمه می سراید:” خواهی که شوی رسوا تک رنگ جماعت شو؛” اما زمانی که بی‌بی‌سی و خبرنگار ترکیه کارهایش را برملا می‌کنند چنان داد و بیداد می‌کند که گویا پاک‌تر از او در دنیا وجود ندارد.
از آزادی زنان در آمریکا می‌گوید؛ اما از تجاوز و بیکاری و فقر آنجا نمی‌گوید. می‌گوید ایران چنین و چنان است. رژیم ایران دیکتاتوری‌ست و … اما دستانش می‌لرزد وقتی از عشق به ایران می‌گوید.
از احترام به عقاید دیگران می‌گوید ؛ اما ملا و آخوند را به رگبار فحاشی و بددهنی می‌بندد.
می‌گوید مسیح علینژاد هستم و آمده‌ام زندگی ببخشم. اما دریغ از ذره ای زندگی. دعوتش دعوت به کام مرگ و کشته شدن است.
دوست داشتن غریزه است. حتی حیوانات هم دلشان برای مادرشان به طور غریزی تنگ می‌شود. حالا بگو فرق تو با یک حیوان در چیست؟
حیوان وطن فروشی نمی‌کند. دیگران را تشویق به شورش و کشته شدن نمی‌کند. البته شاید به حکم قانون بقا این کار بکند و شاید شباهتی از این جهت با خودت در آنان پیدا کنی.
اینکه چرا حقوقش افزایش پیدا کرده را سکوت می کند نمی‌گوید تشویقی بود، چون تعداد کشته‌شدگان آبان نسبت به سایر فتنه‌هایم بیشتر بود.

وَ لَئِنْ أَمْهَلَ [اللَّهُ] الظَّالِمَ فَلَنْ يَفُوتَ أَخْذُهُ وَ هُوَ لَهُ بِالْمِرْصَادِ عَلَى مَجَازِ طَرِيقِهِ وَ بِمَوْضِعِ الشَّجَا مِنْ مَسَاغِ رِيقِهِ؛

اگر خداوند ستمگر را روزى چند مهلت دهد، هرگز بازخواستش را فرو نگذارد، بلكه همواره بر گذرگاه در كمين اوست و گلويش را چنان بفشارد كه از فرودادن آب دهان هم عاجز آيد

(نهج البلاغه، خطبه۹۷).

عجیب است. این روزها صدای شیطنت بچه ها از کوچه به گوش نمی‌رسد. دیگر کودکی زنگ خانه‌ها را نمیزند که توپش رابخواهد. حتی توپ هم از گوشه‌ی خانه ماندن خسته شده است.سکوت کوچه می‌گوید انگار بچه‌ها هم فهمیده‌اند که چیزی، این دنیای بزرگِ بسیار کوچک را تهدید کرده. این روزها بیرون رفتن برای همه آرزو شده است.کجای کار ما بزرگترها مشکل داشت؟شاید آنجایی که همدیگر را راحت ملاقات میکردیم و شکری بجا نمی‌آوردیم. مقصر ما نبودیم. چه کسی فکرش را میکرد دنیا به این‌جا برسد؟!صدای روضه‌ها و گریه‌هایی که از عمق وجود فریاد میزدیم، چه راحت به آرزو تبدیل شد. نماز جمعه از شهرهایمان کوچ کرده. شاید به گوشش رسیده باشد که ما جمعه‌ها برای یک ساعت بیشتر خوابیدن نماز جمعه را تعطیل می‌کردیم. گویی هر روزمان جمعه است و چه سخت است زندگی در جمعه‌های پی‌درپی.انگار همه چیز از بزرگ شدن ما شروع شد. ما استغفارهای زیادی بدهکار هستیم.حتما در لحظه هایی به این فکر کرده‌ایم که چه نعمت‌های بزرگی داشته‌ایم و از آن  بی‌خبر بوده‌ایم و البته میدانیم که خدای ما ارحم راحمین است. میدانم که میداند لابلای حوادث، مچاله شده ایم؛ و میدانم اینجا همه جای جهان خالی است بی تو.هر چند دیر است؛ ولی تازه معنی حرف مادربزرگ را فهمیده‌ام. دکترها وسیله‌ایی بیش نبودند. و کاش هیچوقت یادمان نرود جز تو پناهی نداریم!

خدایا شفای عاجل بین المللی عنایت کن.

آرام و تنها گوشه‌ای نشسته و به یک نقطه خیره شده بود. انگار در آن نقطه افکارش، کسی را جستجو می‌کرد. آنقدر در این حالت غرق شده بود که حضور من را هم احساس نمی‌کرد. کنارش نشستم‌. آرام دستم را روی شانه‌اش گذاشتم. سرش را بلند کرد و آهی از ته دل کشید. شروع کرد به حرف‌زدن. از خودش گفت. از اینکه چند وقتی است که پدرش را در یک صحنه تصادف از دست داده است. می ‌‌‌‌‌‌‌‌گفت در این مدت، هر روز چشمم به در است که کی در باز شود و پدرم را دوباره ببینم. می گفت؛ چندین سال است که‌ ما منتظر مولایمان هستیم‌. اما هیچ وقت معنای انتظار را به این خوبی درک نکرده ایم. ولی من امروز این معنا را با تمام‌ وجودم درک‌ کردم‌. حرف‌های از ته دلش به دل من هم نشست. آهی کشیدم ‌ و گفتم:” مولای من! تو چقدر در بین منتظرانت غریب هستی!”

 صبح زود،  برای ثبت پرونده‌های سهام راهی شرکت شدم همین که وارد اتاقم شدم تلفن شروع کردبه زنگ خوردن.  گوشی را برداشتم.  رئیس بود. تا صدایش را شنیدم توی دلم گفتم: “خدا بخیر کنه باز چه خوابی دیده؟”  بعد از سلام و احوال‌پرسی گفت: “به همکاران اعلام کنید کسانی که مشتاق به سفر زیارت عتبات‌ عالیات هستند؛ با این مدارک به دفتر مراجعه کنند.” ازخوشحالی نمی‌دانستم چیکار کنم! گریه کنم یا بخندم؟ بعد از انجام کارهای اولیه و گرفتن مدارک لازم، به همراه پدر و برادر و خواهر زاده‌هایم راهی سفر کربلا شدیم. با تمام سختی‌های فراوان مسیر؛ بالاخره ساعت پنج صبح به کربلا رسیدیم.  همه جا تاریک بود. از یک مسیری به بعد باید پیاده می‌رفتیم. از بس خسته بودم حال و حوصله نگاه کردن به اطراف را نداشتم. فقط می‌خواستم زودتر به هتل برسم. از کوچه‌های تاریک و خاکی زیادی عبور کردیم.  همین‌طور که سلانه سلانه می‌رفتیم ناگهان به جای پر از نور و روشنایی رسیدیم. برای لحظه‌ای سرم را بالا گرفتم تا دلیل این همه نور را بفهمم. فقط این جمله را دیدم:” الســـــــــــــلام علیکــــــــ یا ســـــاقی عطاشی کــــــربلا”

باورم نمی‌شد. درست در مقابلم حرم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام قرار داشت. اشک امانم را برید. پاهایم سست شدند و بر روی زمین نشستم.  پدرم با ترس به سمتم آمد و با لهجه شیرین‌ش گفت: “روله چه بی؟ باباگیان، عزیز بابا.”  به چهره مضطرب و محاسن سفید پدر نگاه کردم. او اولین سفرش بود و سواد نداشت. نمی‌دانست الان در قطعه‌ای از بهشت قرار دارد.  به صورت زیبای پدرم دست کشیدم و گفتم:” پدر جان نگران نباشید. این گریه شوق دیدن حرم حضرت عباس علیه السلام است.” بعد به حرم ارباب اشاره کردم. پدرم مانند من بر زمین نشست و با صدای بلند گفت: “جانم عباس” و شروع کرد با همان حال و هوای خودش با حضرت حرف زدن و گریه کردن. با دیدن این همه عشق تمام خستگی‌هایم و سختی سفر یادم رفت. بعد از مدتی همگی به سمت هتل راهی شدیم. چند روزی در کربلا ماندیم و بعد به سمت مسجد کوفه و مسجد سهله به راه افتادیم. برای پدرم، به جای آوردن اعمال مسجد سهله سخت بود. به همین خاطر نزدیک درب ورودی جایی را مشخص کردیم که منتظر آمدنمان بماند. بعد از انجام اعمال مسجد سهله همگی آماده حرکت به سمت نجف شدیم؛ ولی از پدرم خبری نبود. او گم شده بود! انگار تمام دنیا برایم تیره و تار شد. همه جا را گشتند. خبری از پدرم نبود. همه کلافه و حیران شده بودند. دیگر نمی‌دانستند چه کاری باید انجام بدهند. نهایتا مسئول کاروان تصمیم گرفت ما به سمت نجف برویم؛ و خودش و برادرم بمانند و به جستجو ادامه بدهند.  ماشین با آه و ناله و گریه من به سمت نجف حرکت کرد. حال همه خوب نبود و همگی نگران پدرم بودند. به نجف رسیدیم و با حال پریشان به سمت حرم حرکت کردم.  به باب قبله‌ی حرم بزرگترین مرد و بهترین پدر دنیا رسیدیم. همه‌ی کاروان برای انجام زیارت وارد حرم شدند، الا من. یکی از خانم‌های کاروان به سمتم آمد و گفت: “دخترم چرا نمیای بریم؟” گفتم: “من تا زمانی که پدرم نیاد زیارت نمیرم.” و بعد با حالی بسیار پریشان به سمت باب القبله نشستم. با گریه و صدای بلند فریاد زدم یا علی!(علیه السلام) این رسم مهمانداری نیست. پدر من پیر هست و مشتاق دیدار شما. اگر تا نیم ساعت دیگه در همین جایی که نشسته‌ام بیاد؛ به داخل حرم میام و گرنه با همین دل شکسته بدون زیارت برمی‌گردم.” در حال گلایه کردن از مولا بودم. موج اشک از چشمانم سرازیر بود. در لحظه‌ای پدر را دیدم که دستش در دستان مردی عرب بود و او را به سمت باب القبله می‌آورد. دقیقا جایی که من نشسته بودم. فکر کردم خیالاتی شدم. اشک‌هایم را پاک کردم و بار دیگر نگاه کردم. آری پدرم بود. دویدم سمتش، به آغوش کشیدمش اصلا باورم نمی‌شد.  گفتم:"کجا بودی بابا؟ من که مردم و زنده شدم.” گفت: “عزیز دلم خیلی تشنه‌ام” از آب سردکن نزدیک حرم برایش آب آوردم تا عطش تشنه بودنش را رفع کند. در حالی که پدرم آب را می‌خورد، چندین بار سجده شکر به جا آوردم و از مولا تشکر کردم. پدر نفسی تازه کرد. و درمورد گم‌شدنش گفت. _فکر کردم من از کاروان جا مانده‌ام. به همین خاطر خودم سوار ماشین‌ عراقی شدم. به راننده گفتم مرا ببر به کربلا و کارت هتل را به او نشان دادم. ولی او مرا به اینجا آورد. یاد مرد عربی که او را همراهی کرده بود افتادم. پرسیدم آن مرد کی بود؟ گفت: “بابا جان نمی‌دانم فقط دست مرا گرفت و به اینجا آورد.” چند بار مرا در آغوش کشید و خدا را شکر کرد. و با لهجه کردی زیبای‌ش گفت: “روله هایم کو” به حرم حضرت نگاه کردم و گفتم؛ کنار مهربان‌ترین پدر دنیا علی ابن ابیطالب علیه السلام.

خداوندا تو را سپاس به خاطر نعمت‌های بی دریغت که بر من سرازیر کردی. اما بنده ضعیف و عصیانگرت، ناسپاسی کرد.

خداوندا! مرا ببخش آن گونه که تو سزاوار شکر گزاری هستی، شکرگزارت نبودم و به آسانی از اقیانوس بی کران نعمت هایت گذشتم و مسیر را با غفلت طی کردم. و زمانی قدر نعمت و عافیت را دانستم که در باتلاق محنت و رنج، گرفتار شدم.

اکنون قلب متلاطم و پریشانم را با دعای امام سجاد(علیه‌السلام) آرام می کنم، که می‌فرماید: “آنچه را تو رو آورده ای، کس نمی تواند باز گرداند و آن در را که تو بسته ای،کس نتواند بگشاید….تنها تو می توانی آن اندوه را از میان برداری و آنچه را بدان گرفتار آمده ام دور کنی".(۱)

توکل و اعتمادم به خدایی است که همه چیز به دست اوست و از رحمتش ناامید نمی شوم.

۱. صحیفه سجادیه/ دعای هفتم/ ص۶۷

در طول زندگی خداوند کسانی را سر راه ما قرار می‌دهد که بی حد و اندازه خوب هستند و برای پیشرفت ما بی دریغ تلاش می‌کنند. گاهی اوقات که ناچارا از آن‌ها دور هستیم. بی اندازه دلتنگشان می‌شویم اما وقتی که به یاد آن‌ها می‌افتیم انقدر پیش ما خاطره‌ی خوب از خود به جا گذاشته‌اند که ناخوداگاه لبخند بر روی لب‌هایمان نقش می‌بندد.

چه خوب است که هر کدام از ما آدم‌ها طوری رفتار کنیم که وقتی دیگران می‌خواهند از ما یاد کنند با خاطره‌ی خوب از ما یاد کنند.حضرت محمد (ص) :  همنشین شایسته همانند عطر فروش است ، اگر چیزی به تو ندهد بوی عطرش به تو خواهد رسید.

  ?کنزالعمال جلد 9 حدیث 24676