کازیوِه

روزهای بغض آلود، پشت سرهم در گذر است.گاهی از دلتنگی می بارد و گاهی آفتابی است. حال خوبی ندارد و مدام در تلاطم است. دیگر هیچ کس نمی تواند حالش را خوب کند. چقدر شبیه حال دل من است، هوای دلم مه آلود و شرجی شده و تنفس در این هوا برایم غیر قابل تحمل و سخت است.

از بلا تکلیفی روزگار به تنگ آمده ام و سال هاست در کوچه پس کوچه های پر هیاهو و شلوغ دنیا به دنبال تو می گردم. یابن الحسن!  در این روزهای بی قراری ذکر لبم، اللهم عجل لولیک الفرج شده است.

تنها امیدم به وعده حتمی خداست، به حدیثی که در آن ذکر شده: «ان الارض لا تخلو من حجة الي يوم القيامة» زمین تا روز قیامت از حجت الهی خالی نمی ماند.¹

یوسف زهرا! بیا و قدم بر دلهایمان بگذار تو صاحبخانه باشی و من مستاجر. بیا و در این فصل بهار، دلهایمان را بهاری کن تا صاحبخانه همیشگی دلهایمان باشی.

اللهم عجل لولیک الفرج

¹.(کمال الدین و کامل النعمه،ص۵۶۷).

​وارد شهر شدم. سنگینیِ فضا را به خوبی حس می‌کردم؛ گویا از در و دیوارش صدای درد و ناله به گوش می‌رسید. اندکی جلوتر رفتم، کمی آن‌طرف‌تر صدای مبهمی به گوشم می‌رسید که از شخصی به نام علی سخن می‌گفتند از لحن صحبت‌هایشان واضح بود که خلیفه بردن نامِ این شخص را منع کرده است.

نزدیک مسجد زیر درختی تنومند نشستم تا خستگیِ راه را از شانه‌هایم خالی کنم، مشغول فکر کردن به همان شخص بودم که صدایی لرزان اما دلنشین رشته افکارم را گسیخت.

_اشهد أنّ علیاً ولی الله  اشهد أنّ علیاً حجة الله به طرفش دویدم، پرسیدم :  

+ ولی خدا؟ حجت خدا؟ به کدام علی گواهی می‌دهی؟

_امیرِ مؤمنان علی علیه السلام 

+ نمیشناسم! 

_ همان شخصی که عدالتش زبانزد خاص و عام است.

+نمی‌شناسم، می‌شود بیشتر توضیح دهی؟! …

_ همان شخصی که حقش را غصب نمودند، همه‌ی وجود و آرامشش٬ زهرایش، را جلوی چشمانش به آتش کشیدند. همان امیری که همدم تنهایی‌هایش چاه بود و نخلستان همان خیبرشکنی که بعد از زهرایش، زورِبازویش در شمشیر به اجبار غلاف شد  همان یاوری که یک‌دم از حال یتیمان بی‌خبر نبود …

+چه مرد نیکو سرشتی است این علی، مشتاق شدم ایشان را ملاقات کنم؛ حال بگو ببینم کجا می‌توانم به دیدارش بروم؟

_چند روزی است که به ضربِ شمشیر با این جهان وداع کرده است. 

+کشته شده است؟ مگر می‌شود؟ چگونه می‌شود علی را بشناسی اما او را بکشی؟

_در معامله با زنی زیبارو و شیطان صفت

  + غیر ممکن است … این جماعت که ستم‌ها کشیده‌اند و ظلم‌ها دیده‌اند چگونه مقابل چنین انسان نیکوسرشتی ایستادند حتی اگر پای زنی زیبا در میان باشد؟…

_جماعتِ کوفی و کوفی صفتان عادت دارند هر که را که خوب است و می‌تواند غم‌خوارشان باشد، مشکلاتشان را حل‌وفصل نماید از سر راه بردارند و قومی نا‌لایق را بر جای آنان بنشانند، گویا این مردم تحمل عدالتِ علی را نداشتند …

+کاش علی را زودتر شناخته بودم تا به دیدارش می‌رفتم و به یاری‌اش می‌شتافتم …

_دنیا یک علی به همه‌ی ما بدهکار است.

یتیم دراصل به معنای تنهاومفرداست واز یَتَمَ، یَتیَمُ، یُتماً، می‌باشد. و در افراد، انسان به انقطاع وجدایی کودک ازپدر… اشکش جاری شد،

+چی شده ؟چرا داری گریه میکنی؟

-نه چیزی نیست،چشمم سوخت کمی… +خب پس بریم سراغ بقیه مباحثه‌مون دیگه؟

-کودک بی پدر، طفل بی پدر… دیگرنتوانست جلوی خودش رابگیرد، زد زیرگریه!!

+ای وای دیوانه !چرا گریه میکنی؟؟

-کلاس چهارم بودم، من فقط ده سال داشتم که یتیم شدم!! بغلش کردم ،نمی توانستم حرفی بزنم! اصلا نمیدانستم بایدچه بگویم، کتاب را بستم.

-پدرم خیلی مهربان بود، همه دوستش داشتند، من خیلی تنهاشدم!! من هم بغض کردم،

+گفتم؛ بیاپدرمن هم مال تو!! خندیدیم. آشنایی مابرمی‌گشت به روز آزمون حوزه! بعدازاذان صبح، در خانه را که می‌بستم که سمت حوزه بروم، دیدم بامادرش داشتند ازکوچه ما رد می‌شدند، ازچادرش فهمیدم روبه حوزه می‌رود، سلام کردیم وباهم دوست شدیم! اولین دوست درهوای گرگ ومیش به سمت خانه‌ی امام زمان عج!!! یک روز دربازاردیدمش، پرسیدم:

+جواب آزمون حوزه آمده؟قبول شدید؟

-نه فعلا نیامده، ان شاالله دوتایی همکلاس می‌شویم.

+من که با این تیپ قبول نمی‌شوم، اما شما خانومی ازتون می بارد، موفق باشید! آن روز فکرنمی‌کردم دوستی ما سالها تداوم پیداکند، حتی اسمش راهم نپرسیده بودم!! دوران کودکی سختی راگذرانده بود. یتیمی وترحم، بیش ازحد ناز و نوازش کردن، او را کمی خجالتی و زودرنج کرده بود. مومن ومعتقدبود، می‌گفت ازهمان دوران کودکی پوشیدگی وشرم وحیا را آموخته‌ام! نمازمی‌خوانده و با احکام آشنا بوده است، حتی خواستگار روحانی داشته، وچادری بود.

حوزه را هم راحت‌تر ازمن قبول کردوبا درس‌ها آشناتربود وبخاطرهمین شاید ذوق من برای درس‌ها بیشتربودومباحثه که می‌کردیم من بیشتریادمی‌گرفتم. در آداب ومعاشرت بادیگران راحت نبود. شاید بخاطر همان خجالت کشیدنش بود. یا اینکه چون یتیم بوده ودیگران کارهایش را انجام می‌داند، توقع داشت توی حوزه هم دوستانش کارش راانجام دهند.

 من که خودم غرور داشتم واخلاقم فرق داشت زیربار نمی‌رفتم، او را وادار می‌کردم که خودش برودتبلیغات ونامه‌ی تبلیغ بگیرد، برای خریدخودش حساب کند، توی تاکسی، حتی توی حوزه خودمان… کم کم راه افتاد ودوتایی برای تبلیغ روستا می‌رفتیم، من برای بچه هاو او برای مادران احکام می‌گفت، زوج تبلیغی خوبی شدیم. من سخنرانی‌ام خوب بود، او احکام گفتنش!!

اردو که می‌بردند می‌گفت؛ “اگه تومیری منم میام"، خیلی به من وابسته شده بود!! گاهی از اوفاصله می‌گرفتم، ناراحت می‌شد ولی برایش خوب بود. حالا که به هم می‌رسیم می‌گوید: این استقلال و معاشرتم را ازتودارم. رازها، درد دل‌ها، خواستگارآمدن‌ها، شادی وغم را برای هم می‌گفتیم. تنها دوستی که سرعقدم باخوشحالی کنارم بود!! خانه مادرم بودم، که آمد.!

-"یه چیزی میخوام بگم.”

+گو جان به لب شدم.

-"برادریکی ازهمکلاسی‌هامون ازم خواستگاری کرده!!”

+کی؟کجا؟چطور؟…؟ وهمینطور سوال می‌کردم وباخوشحالی جواب می‌شنیدم… خداوندمتعال درباره ازدواج بایتیمان سفارش می کندکه رفتارعادلانه‌ای داشته باشید: واگرمی‌ترسیدکه به هنگام ازدواج بادختران یتیم عدالت را رعایت نکنید، از ازدواج با آنان چشم پوشی کنیدوبا زنان پاک دیگرازدواج نمایید… نگرانش بودم، یعنی می‌تواند خوشبخت‌ش کند؟

روحیه حساس دوستم رامی‌شناختم وازسفارش خداونددرباره ازدواج با یتیمان شنیده بودم، دلم می‌خواست زودتر داماد راببینم بااینکه خانواده‌اش رامی‌شناختم، خواهرش دوست امام زمانی ما بود، همکلاسی حوزوی ما، اما واسطه ازدواج نگاه ناگهان برادرش درآیینه‌ی جلو به صندلی عقب بود وعاشق شدن دریک نگاه!!! وخداوند سبب ساز این وصلت.. با اینکه درشهردیگری بعدازازدواج ساکن بودم. خودم رابرای لحظه عقدش رساندم همراه همسرم آمدم! ازقضا داماد دوست همسرم بود، وحسابی قندتوی دلمان آب شد، که خدا را شکرهمسرش مردصالحی‌ست!

-باز داری باگوشیت به کی پیام میدی من که اینجام؟

+پیام نمیدم.

-پس چیکارمیکنی؟

+قصه می‌نویسم!

-قصه؟قصه چی؟

+قصه زندگی تو!!

 چه ساده می شود دلی را شاد کرد! آدمی را خنداند. گاهی ما انسان‌ها محبتمان را از هم دریغ می‌کنیم. درحالی که می‌شود خیلی ساده به هم نوع خود محبت کرد.  یا بهانه می‌آوریم و می‌گوییم او که از من دور است! پس من چجور محبتم را نسبت به او ابراز کنم؟

گاهی می‌شود یا یک احوال پرسی ساده همدیگر را خوشحال کنیم.  مثلا با یک زنگ یا حتی می‌شود با یک پیام ساده احوال همدیگر را پرسید. طرف مقابل هم خوشحال می‌شود و با خود می‌گوید حتما من برایش مهم بودم که بین این همه دغدغه و مشکلات زندگی و مطمئنن افراد دیگری هم هستند که برای او مهم باشند احوال من را پرسید.

پس بیایید محبت خود را از هم دریغ نکنیم حتی با یک پیامک.   و چه زیبا فرمودند پیامبر مهربانی (صلی الله علیه وآله): آنکه نسبت به دوست خود محبتی داشته باشد ولی او را باخبر نکند، به او خیانت کرده است.(۱) ۱-کنز العمال ج9 ص 25

 چند ماهی است تقریبا سراسر جهان درگیر ویروسی به نام کرونا شده و چون اصل ویروس ناشناخته است، هنوز درمان قطعی برای آن اعلام نشده. اما در همین مدت بازار شایعات و راهکارهای پیشگیری و درمان کم داغ نشد. از الکل و ژل ضد عفونی کننده و وایتکس و …. گرفته تا مصرف ادویه جات گرم و …. شایعاتی که برخی درست و برخی کاملا بدون ربط بودند. ولی اکثر ما آن مواد را تهیه می‌کنیم و طبق دستورالعملی که فروشنده می‌‌گوید، مو به مو انجام می‌دهیم، حالا آن وسط، فروشنده اصلا درست می‌گوید یا نه! تخصصی در این زمینه دارد یا نه! برایمان زیاد مهم نیست، فقط می‌خواهیم بیمار نشویم.

اما همین ما انسان‌ها که بیماری جسم تا این اندازه برایمان مهم است و برای درمان به هر راهی متوسل می‌شویم، روحمان را پاک فراموش کرده‌ایم. زمانی متوجه می‌شویم که روحمان به بیماری‌هایی مثل حسد، غیبت، تهمت، سوءظن و … مبتلا شده.  با اینکه راه حل ایمن و مطمئنی به نام قرآن و احادیث ائمه(ع) داریم، اما گاهی برای فرار از سختی ظاهری اعمال، بدون فکر به خطر نهادینه شدن آن بیماری در وجودمان به دنبال هر توجیهی هستیم که از زیر انجام آن شانه خالی کنیم.

پ.ن: پیامبر اکرم (ص): «آفَةُ اَلْحَدِیثِ اَلْکَذِبُ وَ آفَةُ اَلْعِلْمِ اَلنِّسْیَانُ وَ آفَةُ اَلْحِلْمِ اَلسَّفَهُ وَ آفَةُ اَلْعِبَادَةِ اَلْفَتْرَةُ وَ آفَةُ اَلظَّرْفِ اَلصَّلَفُ وَ آفَةُ اَلشَّجَاعَةِ اَلْبَغْیُ وَ آفَةُ اَلسَّخَاءِ اَلْمَنُّ وَ آفَةُ اَلْجَمَالِ اَلْخُیَلاَءُ وَ آفَةُ اَلْحَسَبِ اَلْفَخْرُ.» «گفتار را دروغ آفت است و دانش را فراموشی و بردباری را سفاهت و عبادت را خستگی و زیرکی را خودنمایی و دلیری را ستم کردن و بخشش را منت نهادن و زیبایی را خودپرستی و مقام را به خود بالیدن.»

?الخصال، ج ۳، ص ۴۱۶

​سالهاست همچون یعقوب (ع)   چشم به راهَت قیام کرده‌ام…  بوی یوسف که بیاید،  جانی دوباره می‌گیرم…  هم چشمانم بینا می‌شود  هم دلم جوان  جانانِ من، لحظه دیدار  کِی می‌رسد؟! 

خوب بخاطر دارم سال‌های اخر دبیرستان بودم گاهی دوبیتی‌هایی می‌نوشتم. خیلی کم پیش می آمد که یک موضوع تا شش بیت برسد. اما می‌نوشتم کاملا غیر ارادی. یک بار بخودم گفتم “من که جرات ندارم به کسی بگم که همچین چیزهایی می‌نویسم پس حداقل ی جایی یاداشتش کنم” یاداشت کردم اما نوشتنم زیاد طول نکشید نه اعتماد به نفسی داشتم نه تجربه‌ایی. گذشت تا همین سه سال پیش. مسابقه‌ای بود از خاطرات اربعین از عکس و کلیپ.
شرکت کردم اما من که کربلا نرفته بودم! از نمایشگاهی دشمن شناسی‌ عکس گرفتم که موکب شد. اما مرزی باز نشد که زائری داشته باشد! خلاصه بگویم؛ شعری که بعد از سالها شعر نگفتن، مثل همیشه فی‌البداهه آمده بود. ذهنم را به سالهای دور برد. این نوشتن برایم غریب نبود اما فراموشش کرده بودم. دنبال مطالب گذشته‌ام گشتم تا از آنها هم برای مسابقه استفاده کنم اما پیدایشان نکردم. به همین خاطر، دوباره شروع کردم به نوشتن. اما این بار احساس کردم دلم می‌خواهد کسی این مطلب را بخواند و نظر بدهد. اما او نویسندگی نمی‌دانست و فقط سخت پسند بود. و من احساس می‌کردم نقد او کارم را بهتر خواهد کرد اما نکرد. چون خیلی بد نظر داد. انقدر که کلا نوشتن و شعر گفتن را کنار گذاشتم.
شاید نباید زود پا پس می‌کشیدم. شایدم اعتماد به نفس نداشتم.
هنوز شوق نوشتن در من زنده بود اما جرات نوشتن نداشتم. تااینکه ‌این بار از طرف یک دوست آن هم از راهی دور که حتی یکبار هم همدیگر را ندیده بودیم, فقط بخاطر یک ابراز علاقه‌ی من به نویسندگی مشوقم شد. انگیزه و امید داد. گفت؛ “از بدیهیات باهات کار میکنم که از کل به جزء برسی فقط نترس و بنویس.” به قول استاد جلیلی؛ “چاقو، اگه مدتی استفاده نشه، کند می‌شه” یعنی علاوه بر این که جلا و ظاهرش را از دست می‌دهد. دیگر تیغه‌هایش هم آن قدرت برش سابق را ندارد و اگر این داستان ادامه پیدا کند، تیغه که زنگار بزند، خود چاقو هم باورش می‌شود که دیگر برشی ندارد.”
درست مثل نویسندگی، اگر مدتی ننویسیم قلم‌ها کم‌کم کند و کندتر می‌‌شود. زنگار می‌نشیند به قلم. احساس می‌کنیم که حال نوشتن را نداریم، موضوعی به ذهن نمی‌رسد و همه‌ی واژه‌ها از ما فراری‌اند. پس هیچ وقت نباید دست از نوشتن برداریم.
وقتی می‎نویسیم، قلم ذهن تیز می‌‎شود، هرچند مداد نیاز به تراش داشته باشد.
من هم نترسیدم ونوشتم با موضوعاتی که دوستم پیشنهاد می‌داد. می‌نوشتم، ایراداتم را می‌گفت، اصلاح می‌کردم. صبورانه پشتم بود. حتی گاهی یک مطلب را چندین بار و چند روز برایش زمان می‌گذاشتیم.
بالاخره توانستم بنویسم هر چند هنوز اول راهم اما دیگر رهایش نکردم بلکه محکم، مکحم‌تر از همیشه ایستاده‌ام. ایستاده‌ام و دوستانم را تشویق میکنم به نوشتن.

بعضی وقت‌ها فکر و خیالم به عالم بچگی پرواز می‌کند. یاد کمد چوبی مادربزرگم می‌افتم. یادش‌بخیر، تمام خوراکی‌های خوشمزه‌ را در آنجا می‌گذاشت.

هر موقع کوچکترین کار را هم برایش انجام میدادیم در کمد چوبی‌اش را باز می‌کرد و به همه‌ی ما شیرینی می‌داد.  عید که می‌شد همه‌ی عمه‌ها و عموها خانه‌ی پدربزرگم جمع می‌شدند مادربزرگم به سراغ کمد چوبی دوست داشتنی می‌رفت و  دهان همه‌ی ما را شیرین می‌کرد. 

نمی‌دانم چرا بعد از ِآن هر شیرینی که تا حالا خورده‌ام، هیچکدام مزه‌ی شیرینی دست مادر‌بزرگم را نمی‌دهد!؟  حالا که نه مادربزرگ هست نه کمد چوبی او و نه حتی پدربزرگ؛  چقدر دلم برای آن دورهمی‌ها تنگ شده. دیگر هیچ وقتی مثل آن روزها دور هم جمع نشدیم.  دیگر آن صفا و صمیمیتی که قبلا بین خواهران و برادران بود وجود ندارد.

بزرگترها برای خانواده‌ها نعمتند، آن‌ها که بروند خیلی چیزها هم از دست می‌رود چون پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: وجود پیران سالخورده بین شما باعث افزایش رحمت و لطف پروردگار و گسترش نعمت‌های الهی بر شماست.(۱) پ.ن: ^نهج الفصاحه، ص22

زندگی یعنی…. زندگی، یعنی محروم نبودن؛ از لذتهای آن. یعنی در مقابل شادی؛ خدا را فراموش نکردن و در مقابل سختی ناامید نشدن.

زندگی، میدان یاد گیری‌است؛ پس یاد بگیریم برای خواسته‌های درونمان ارزش قائل باشیم. یاد‌بگیریم همه را دوست داشته‌باشیم؛ حتی آنهایی که گاهی ندانسته دل ما را می‌شکنند.

چه خوب است به خاطر بسپاریم؛ بهترین همراه ما کارهای خوبی است که انجام‌ می‌دهیم. یادمان باشد؛ در مسیر پر فراز و نشیب زندگی همه را دعا کنیم؛ شاید دعای ما مشگل‌گشای کاری کسی است و ما نمیدانیم!

حرفی زده بودم که کسی نشنیده بود تاناراحت شودو یا به او بربخورد! اما من حرف را زده بودم وخودم می‌دانستم که چه گفته‌ام و قصد و نیتم از بیانش چه بود! به سراغم آمد آن حرف مثل سیم خاردار گرداگرد سرم پیچید.

انقدر اذیتم کرد که بلند شدم وضو گرفتم وبرسجاده نشستم وباخودم گفتم “الهی العفو، استغفرالله ربی واتوب الیه” دیدم دلم آرام نمی‌شود.

چرا باید حرفی که طرف حسابش اصلا خبر نداشت مرا اینقدر بی تاب می‌کرد؟ یک آن ازخودم بدم آمد. دلم می‌خواست فرار کنم به جاییکه دیگرخودم رانبینم! امامقصرزبانم بود!

یادحدیثی افتادم که مضمونش این بود اهل جهنم از زبانشان جهنمی شدند! وای برمن! بازهم آن سیم‌های خاردار آمدند دورسرم پیچیدند و کلافه‌ام کردند. آرام قرارم را ربوده بود… استغفارهم مرا ارام نکرد… لباس هایم راعوض کردم؛ شنیده بودم لباس‌ها انرژی‌هایی دارندخوب یا بد؛ که برای سلامت روح به تعویض وشستن لباس بادست سفارش شده‌ایم که البته با این ماشین‌های لباسشویی توفیق ازما سلب شدهاست.

دوباره برسجاده نشستم وشروع کردم به واگویه کردن! خودم را سرزنش میکردم که یاد یونس نبی افتادم! چه حالی داشته!

و شروع کردم به ذکر یونسیه: لا اله الا انت، سبحانک انی کنت من الظالمین