کازیوِه

یکسال است به همه بیقراری‌ها و دلتنگی‌هایم نوید رسیدن محرم را می‌دهم. هر بار با بد شدن حال مادر حال دلم بد می‌شود، هر بار از هر کس و هر کجا دلم می‌گیرد. هر خوش انصافی‌ را که می‌بینم، هر بدقولی را، هر….

همه و همه را به امید روضه‌های ارباب نگه داشته‌ام، روضه‌هایی که یادم می‌آورد شرایط هر قدر هم سخت و سنگین باشد، سخت‌تر از شرایط ارباب نیست.(۱)

اما امشب سخت‌ترین شب زندگی‌ام شد. وقتی با برادر و مادرم از مراسمات سطح شهر در جاهای مختلف گفتم و مادرم با نگرانی از رفتن یا نرفتنم به مراسمات پرسید؟! و برادرم بخاطر نگرانی خودش و شرایط مادر، قاطع با رفتنم به تمام مراسمات مخالفت کرد، ماتم برد.

انگار تمام غم‌های یکساله‌ام یکباره روی سرم آوار شد. 

چشمانم را بستم و از آقا فقط خودش را خواستم، حسینی شدنم را، مهدوی شدنم را…

به آقا گفتم: درست است که خادمینی هزاران برابر بهتر از من دارید، اما یادتان باشد این نوکر فقط شما را دارد. نکند بخاطر گناهانش پشت درهای بسته باقی بماند و رزق حضور جسمش در روضه‌های ارباب بر دلش بماند.

پ.ن: 

بِدَهیدْ رِزْقِ مُحَرَمْ به مَنِ آلودِھ …

که مَگَرْ لُطْفِ شُما شامِلِ حالَمْ بِشَوَدْ

#صلے_الله_علے_الباڪین #السلام_علے_الحسین ??

(۱)« لا یوم کیومک یا اباعبدالله؛ هیچ روز و سرنوشتی مانند روز و سرنوشت تو نیست ای ابا عبدالله»

?برگرفته از کتاب لهوف، نوشته سید بن طاووس