کازیوِه

کسانی که به علم نجوم علاقه‌مند هستند، ستارگانِ قطبیِ دب اکبر و اصغر را خوب می‌شناسند. ستارگانی که با دنبال‌کردنشان می‌توان جهت قبله و مسیرهای جغرافیایی را پیدا کرد و با گم کردن هر یک، با تعقیب یکی، می‌توان به دیگری رسید.

در خاندان اهل بیت نیز دو صورت فلکی وجود دارند که با تلألو نورشان در ابتدا و انتهای مسیر ولایت مسیر را به خوبی نمایش می‌دهند. 

حضرت علی اکبر(علیه السلام) اولین فداییِ بنی هاشم برای ولایت و علی اصغر(علیه السلام) کوچکترین فدایی ولایت در واقعه عاشورا.

هر انسانی در زندگی‌اش نیازمند الگویی‌ست تا با تبعیت از اخلاق نیکوی او، راه رشد و کمال را طی کند. هر چه شرایط این الگو به شخص نزدیک‌تر باشد، انسان سریع‌تر خودش را با وی تطبیق می‌دهد و دیگر نمی‌تواند بهانه بیاورد که شرایط دنیوی برابری نداشته‌ایم تا من از خُلقیات و کمالات او الگو بگیرم.

قرآن برای زندگی انسان، اسوه و الگو معرفی می‌کند؛ «لَقَد کانَ لَکم فی رَسولِ اللَّهِ اسوَةٌ حَسَنَةٌ»¹. اگر پیامبر(ص) اسوه و الگوست، پس شخص دیگری هم اگر بخواهد اسوه و الگو باشد، باید رنگ و بوی پیامبر را داشته باشد و «اشبه الناس خلقاً خُلقاً و منطقاً برسول الله»² باشد و چه کسی شبیه‌تر از حضرت علی اکبر(ع) و چه الگویی بهتر از ایشان.

پ.ن:

¹.منتهی الآمال، ج ۱، ص ۳۷۵

².احزاب/۲۱  

آرزویی را برسرعلم کردم وهرسال بدوش می‌کشم وازاین هیأت به آن هیأت، ازاین روضه به آن روضه سرگردانم! مداح فریادمی‌زند “باب الحوائج‌اندهمه، دست خالی برنمی‌گردید!” روضه خوان میان روضه‌هایش ازحاجت روایی یهودی ومسیحی می‌گوید! بغل دستی‌ام آمده تا نذرخودرا ادا کند اوحاجتش راگرفته! دود اسفندمی‌پیچدوآسمان شب‌های محرم نیلگون است! هرشب عَلم آرزویم را بردوش می‌کشم وبه درخانه ی این کریمان می‌روم! سنگین است، دستانم خسته میشود برسینه می‌زنم تاگره واشود، بادمی‌زند آرزویی که برسرگرفته‌ام درچشمانم فرومی‌رود واشکم جاری می‌شود! خسته‌ام بارها شنیده‌ایم مداحانی برایمان گفته‌اند “اگردست خالی رفتی تقصیرخود توست!” بارِ خواسته ونرسیدن ، آمدن ورفتن‌های دست خالی کلافه‌ام می‌کند! به آسمان خیره می‌شوم، دستانم را رهامی‌کنم رو به حسین! شعفی تازه می‌گیرم، دیگرسنگینی آرزویم رابه دوش نمی‌کشم، گوش‌هایم را وقف حسین می‌کنم، روضه درعمق جانم می‌رود! دهانم که بازمی‌شود روضه خوانی می‌کند باروضه خوان ویاحسین می‌گویم! چشمهایم ناخودآگاه صورتم رامیشویندتا قلبم آرام گیرد! دستانم راکه به سینه می‌گیرم وسلام می‌دهم؛ السلام علیک یا اباعبدالله… بیقرارمی‌شود وسینه می‌زند! پاهایم دیگرمال خودم نیست شوق هیأت دارند، ومن به بغل دستی‌ام می گویم :قبول باشد!

“خوشابه حال آن مسیحی که تو راهیش کردی بسوی خودت!”

مداح می‌خواند، کربلا درکربلا می‌ماند اگرزینب نبود… ومن اشک می‌ریزم “بردلم ترسدبماند آرزوی کربلا…” السلام علیک علی الرضیع الصغیر

کدام یک اول شمشیرکشیده مهم نیست،

این بار وسابقون السابقون درمسابقه‌ی رزم وجنگ نیست!

اسیرشویدیاشهید، احلا من العسل چ اهمیت دارد،

هدف چیزدیگری‌ست! یاری حسین!

هل من ناصرینصرنی حسین که شنیده شد، کوچک باشی ودرگهواره یا محاسنت سفیدباشدوحبیب باشی مهم نیست ،

آنچه که زینب را آرام می‌کند یاری حسین است .

و حسین تنها نمی‌ماند!

عون باشی یا محمد فرقی ندارد پسران عبدالله باید برای امامشان فدایی باشند تا بی‌قراری های زینب به خطابه‌های کاخ یزید مبدل شود!

طفلان مسلم باشی یا نوه‌های جعفرطیار مهم نیست،

آنچه برتری می‌بخشد، یاری امام زمان است!

اللهم عجل لولیک الفرج

خیلی کم حرف شده بود،  ابروانش بهم گره خورده و به فکر فرو رفته بود. معلوم بود ذهنش حسابی درگیر است. غم چشمانش حالم را دگرگون می‌کرد . تاب و توان ناراحتی‌اش را نداشتم، کاری جزء دعا نمی توانستم برای گشایش کارش انجام دهم. آری خواهر بودن سخت است، خواهری چون زینب بودن سخت‌تر. دلی به وسعت دریا می‌خواهد و صبرحضرت ایوب علیه السلام را می‌طلبد. تا با دستان خود، عزیزانت را راهی میدان نبرد کنی.

اما؛ او و فرزندانش( عون و محمد) تمام طول  مسیر را از مدینه به سمت مکه و از مکه به نینوا را با عشقِ همراهی امام خویش و شهادت در راه خدا طی کرده بودند. حال، وقت خداحافظی کردن با امانت های عبدالله بود. تربیت شده‌های  دست زینب خود را به مادر رساندند و کسب اجازه کردند، او که تا به حال تمام جان و مالش را فدای امام خود کرده بود اکنون فرزنداش را به سمت قتل‌گاه راهی می‌کند، تا صدای هل من ناصرَ ینصُرَنی امامش زمین نماند. همه این ها یک طرف، خواهر بودن و بر روی تل زینبیه تماشگر قامت برادر بودن یک طرف.

امان از دل زینب سلام الله علیها

​آفتاب، تازه غروب کرده بود. صدای گریه‌ی نوزادی به گوش می‌رسید. مادرش سعی داشت او را آرام کند؛ اما خود بی‌قرارتر از کودکَش بود. دلش گواهیِ خوبی نمی‌داد. نگاهی به کودکش انداخت؛ گویا حتم داشت قرار است اتفاقی برای دلبندش بیفتد. با تاریک شدن هوا، کودک آرام گرفت و به خواب رفت. نه تشنه و نه گرسنه، تازه شیر خورده بود. مادر، کودک را در گهواره گذاشت. باز هم نگاهش کرد، از نگاه کردن به او سیر نمی‌شد. در راهی قدم گذاشته بود که می‌دانست اگر خدا بخواهد باید از مال و فرزند و همسرش بگذرد. این را در بین مسیر بارها از همسرش، حسین بن علی (ع)، شنیده بود. “چگونه می‌گذرد ؟! فرزندِ کوچکَش را که هنوز شیرخوار است و توان دفاع از خود ندارد، چگونه از دست می‌دهد؟ همسرش که نوه‌ی پیامبر است و همدمِ روزها و شب‌هایش، چگونه او را تنها می‌گذارد ؟! چند روزی را در پریشانی گذراند. چند روزی سخت و طاقت‌فرسا. روزهای آخر، هم تشنه بود و هم مضطرب. لب‌های کودکش از فرطِ تشنگی خشکیده و زخم شده بود. دیدنِ حال و روزِ کودک جگرش را می‌سوزاند، شیری نداشت تا او را سیراب کند. همسرش وارد خیمه شد. کودک را برداشت تا امان بگیرد از دشمن و جرعه‌ای آب به او بنوشاند. نورِ کم سویی در دلِ مادر روشن شد. منتظر و آشفته در خیمه قدم می‌زد تا دلبندش، سیراب شده برگردد. کودک برنگشت اما سیراب شد!

با خونِ خود و تیری سه شعبه…

اَصْبرْ عَلَى مَایَقُولُون وَاهْجُرْهُمْ هَجْرًاجَمِیلًا

به آنچه می گویند، شکیبا باش. از آنان دور شو و به زیبایی فاصله بگیر.

بغض به جانم چنگ انداخته بود، چهره‌ام خسته و درهم ریخته وحالم، حالِ ابری اماده‌ی بارش بود!

ازهمراهان واطرافیانم دلگیربودم،راه سختی آمده بودیم وموجی ازعشق مارا پیش می‌برد!

اصلا حسین جنس غمش که هیچ؛ جنس زائرشدنش هم فرق می‌کند!

باخواهرم ازجمع جداشدیم ورفتیم پابوسی میثم تمار! به محض ورود اشکهایم فوج فوج برگونه‌هایم  روان شدند! امان ندادندخودم حرف بزنم زودتر از من به پای پدربزرگِ عشق ریختند!

حس پدر و فرزندی بین ما شکل گرفت و سر برضریح گذاشتم و های های اشک ریختم و دردهایم رابرای پدربزرگ سفرنامه‌ی کربلا شرح دادم!

میثم تمار و عشق علی، و من و زیارت حسین (علیه السلام)

عجب شباهت بی شباهتی!

آنقدرعاشقانه نجوا می‌کردم که خانم‌های عرب به سویم می‌آمدند و التماس دعاهایشان را بر سرم می‌ریختند وچادرم را تبرک می‌کردند!

نمی‌دانستند بین ماچه میگذرد،

آنها زلال وپاک بودند وعشق میثم تمارداشتندومن پرازبغض ودلتنگی بودم ومیل طهارت!

پدربزرگ ماجرای من، امروزهم دلم گرفته وهای های غریبانه‌ای درنطفه خفه شده دارم، بیاوسری به کلبه‌ی مابزن!

“ازبس که علی نام قشنگیست 

عجب نیست

این نام اگر روی سه فرزند حسین است”
این روزها همه حیدری‌اند، همه جا بوی غدیرگرفته،

لبیک یاعلی همه جا رامعطرکرده است،

علوی شده‌ایم بوی علی را استشمام می‌کنیم!

بَخً بَخً، تبریک گویان و زمزمه کنان شوق دیدار علویون را دردل می‌پرورانیم!

حتی زنان دربیعت پیشی می‌گیرند و درآب زلال مهریه فاطمه زهرا باعلی بیعت می‌کنند.

امان از سقیفه 

امان ازتنهایی علی 

امان ازبی قراری حسن

امان ازعاشورا

امان از….

امان از غیبت کبری مهدی!

امان ازغربت سیدعلی!

علی زمان را درمی‌یابیم، ورنگ دلتنگی مسلم را ازچهره آقاجانمان می‌زداییم!

لبیک یا خامنه‌ای راسرمی‌دهیم و در غدیر دوباره بیعت می‌کنیم با مولا جانمان، آقای عصر و زمان علی مقتدراسلام!

اللهم جعلنی من المتمسکین به ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام

بیروت، قُلوُبنا حَزینةٌ جداً لحُزنِک

چون لبنانه سکوت؟ چون غرب آسیاست(خاورمیانه) سکوت؟ چون سد دفاعی ایران شده سکوت؟

خبرندارم، هیچ اخباری نشنیده‌ام، دلش راندارم، اصلا تلویزیون روشن نمی‌کنم، می‌ترسم خبری بشنوم که قلبم ازشدت غم بایستد!

فقط یک تصویر و یک خبرانفجار در پیام رسان مرا بهم ریخت ونمی،دانم چه بایدکرد!

امان ازدل زینب!

بارالها به فریادمان برس!

آن ندای دلنشین را برسان :

الا یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه عطشانا

لحظات آخر بود،که توی حرم امام حسین(ع) بودیم. دل کندن سخت بود، باور نمیکردم به این زودی‌گذشت. بین تمام خواسته‌هایم که از امام حسین خواستم، سال دیگر زائرش باشیم. باخودم میگفتم سال دیگر کوله‌ایی سبک‌تر انتخاب میکنم، لباس‌های‌ راحت‌تری‌ ر اباخودم‌ می‌برم. تصمیم گرفتم برای دختر‌بچه‌های که خدمت میکردن هدیه‌ایی ببرم. بافکرو خیال دوباره‌ی حرم زندگی میکردم. ولی باآمدن کرونا ترس ونگرانی مهمان دلم شد .این روزها دلهره دارم، امسال اربعین کربلا می‌رویم‌ یانه…؟ حتی تصورش‌هم خیلی سخت‌است، پیاده روی اربعین برگزار نشود.  بدون سیدالشهدا نفس کشیدن هم سخت‌است. چه‌برسد، به دوری‌از محرم‌، روضه وحرم… گفته‌بودم بدون روضه‌و حسین‌(ع) می‌میرم. الان من، با مرده‌ایی‌ هیچ فرقی ندارد. گلویی که این روزها بغض مهمانش شده‌است. وچشمانی که دیگر توان مخفی‌کاری ندارند.گوشی که دیگر ازخبرهای ناگوار خسته‌شده است. یک عمری‌ست که گره‌های کور زندگی‌ِ‌مان را اهل بیت بازکرده‌اند. برای بازکردن این گره‌ی کورهم‌‌، چشم امیدها به دست اهل بیت است.

پ.ن:

امام صادق علیه السلام : در طین قبر امام حسین علیه السلام شفایی است برای هر دردی و این طین بزرگترین داروست.

(من لا یحضره الفقیه/ج2/ص599)

“دلخوشی‌ها کم نیست". بالطف امام حسین(ع)کرونا تمام میشود. دوباره‌ به خوشی‌های بزرگی که کوچیک می‌پنداشتیم، برمیگردیم. فضاسازی مکان‌ها قبل محرم،آماده‌کردن لباس سیاه‌ها، نذری‌هایی که بدون هیچ ترسی از دست اطرافیان میگرفتیم…

دیگررمقی برایش نمانده،عمق جانش ندای حسین سرمیدهد!

بارهامرورش کرده ام ،مسلم بودن سخت تر ازهمه ی واقعه کربلاست!

لحظه ی ورودبه کوفه،

لحظه ی همصدایی مردم کوفه بامسلم،

لحظه نامه نوشتن به حسین!

لحظه ی تنهاماندن مسلم،

لحظه ی پناه گرفتن درخانه ی پیرزن،

لحظه دستگیرشدن،

لحظه پشیمانی،

لحظه شکنجه شدن،

لحظه شهادت!

آه مسلم جان ،مرورمیکنم وباخودم نمایش نامه مینویسم آنقدرتلخ است واقعه ی مسلم ،که قلم سیاه میشود!

لحظه ها درهم میکوبد ومسلم نامه، رنگ خون می‌گیرد!

حسین صدای توراشنیدمسلم جان ،بیش ازاین خودرامیازار!

این کوفیان بارها وعده درهم شکسته‌اندوعلی راتنها گذاشتند!

این‌بارهم آخرین بارنخواهدبود،

مسلم منم که خون در رگهایم می‌جوشدبرای حسین ودرکربلا نیستم!