کازیوِه

عجب به ما افکارمان که هرجا میرود غیرازخیمه مولا ودلتنگ همه میشویم غیرازچهره آقایمان!

مراببخش مولایم میدانم به تک تک مان سرمیزنی وازمن دلگیری که جمع بسته ام حرف هایم را میدانم دربین ما پراست ازسربازان گمنامت که خدا آنهارامیشناسدودربین ما …نه!

این جمعه قرارمان باشد دعای ندبه ی خود خوانی که تک تک بندهایش رابنوشیم وازدل برآریم تا بردل نشیند..

مولایم جمعه مرا هم بیدارکن تاسرقرار دیرنکنم!

چه جمعه هایی که گذشت ودرخواب بوده ایم وغروبش را دلتنگ خطاب کرده اییم وبر هرچه تعطیلی ست وتنهایی غرزده ایم!

امان که چشمهایمان را جور دیگرنشسته اییم تانگاهمان به جمعه هاعوض شود وغوغایی دردلمان به پاکند وما باشیم خیمه ی مولا وبیقراری نکند مارا بیرون کندآقا!

پ. ن”
دعاکنیم که مبتلا شویم، به دردبی قرارشدن برای امام زمونمون…
آن وقت است که بقول شهیدمرادی اگه یه جمعه دعای ندبه رو نخوندی؛
حس کسی رو داری که شبانه لشکرامام حسین (ع)راترک کرده…”
#سید از کانال ذهن شلوغ، روبیکا

دلم ، چون آتشفشانی آماده‌ی جوشش شده وموادمذابش ازچشمم سرریزشده وآتش برجانم زده… بی قرارِ توام و در دل تنگم گله‌هاست! آه که بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست! قرار ماچهل سحردعای عهد!

چه قراری وچه دل بیقراری، یک سحرباحالی ملکوتی ،یک سحرباصوت آرام، یک سحر باطنین دلنشین، یک سحر بی حال ویک سحرخواب ماندم!

همه چیز از آن روز شروع شد، وقتی خواب ماندم و قرار عاشقانه‌مان فراموش شد، با خودم گفتم"چله ی عاشقی بهم خورد …” کاش آن روز قضایش را می‌خواندم، کاش فردایش دوباره با عشق می خواندم! صدبار اگرعشق شکستی بازآ

مولایم چهل عهد قرارمان باشد! این‌بار اگر خواب ماندم تو کنارم بمان.. اگربی حال شدم ،سرد شدم ،توبمان..

ام من یجیب المضطراذا دعاه ویکشف السوء

وقتی می‌شنویم کسی زیارت رفته، اولین چیزی که به ذهنمان می‌رسد، می‌گوییم: «زیارتش قبول، خوش به سعادتش، کاش نصیب ما هم بشه» حالا اگر همان عزیز از زیارت برگردد و تحفه‌ای برایمان به نیابت بیاورد، چه حالی می‌شویم؟!  وقتی از او بابت لطفش و اینکه به یادمان بوده، تشکر می‌کنیم و او در جواب می‌گوید: «زیر قبه، رو به روی پنجره فولاد، کنار کعبه و … اسمتو به طور خاص بردم و برات دعا کردم» شادی‌یمان صد چندان می‌شود. تصور کنید اگر آن عزیز امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) باشد و تحفه و دعای خاص ایشان را داشته باشیم، برای دنیا و آخرتمان چه اتفاقی می‌افتد؟! تحفه‌ای در ازای، دعا برای فرج امامان(۱) و دعای خاصشان زمانی که در مجلس عزای ابا عبدالله دعایشان کنیم.(۲)

پ.ن: (۱)در روز قیامت تحفه مخصوص به دعاکننده امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) داده خواهد شد. ?دعا برای سلامتی و ظهور حضرت صاحب امر ارواحنا فداه و فواید آن، گردآورنده:جمعی از طلاب مسجد حسینی، ص۲۷

(۲) اگر در مجلس ذکر مصائب حضرت امام حسین(علیهم السلام)، برای آقا امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دعا کنیم، مشمول دعای خاص آن بزرگوار خواهیم شد. ?دعا برای سلامتی و ظهور حضرت صاحب امر ارواحنا فداه و فواید آن، گردآورنده:جمعی از طلاب مسجد حسینی، ص۲۸

روز آخر بود. از سحرگاهش حس عجيبي پيدا كرده و از تمام افكار و دغدغه‌ها رها شده بودم. انگار تمام وجودم پُر از خالي بود. دوست داشتم فقط به او خيره شوم. زبان دل و زبان كام به احترام نگاهم سكوت كرده بودند. بر خلاف هميشه حتي براي لحظات كوتاهي هم شيطنت نمي‌كردند.
چند ساعتي بعد از طلوع آفتاب آنجا را به قصد استراحتي كوتاه و خريد احتمالي ترك كردم. به استراحت‌گاه كه رسيدم آنجا بود كه بي تاب‌تر شدم. چشمانم كه از پشت قاب شيشه‌اي اتاق به سيماي نورانيش افتاد. دلتنگي‌ام از شدت مرواريدهايي كه برزمين مي ريخت نمايان بود. هر طوري بود تا عصر صبر كردم.
دلم ديوانه‌وار طلبش مي‌كرد! تا غروب نشده خودم را به او رساندم. روبرويش؛ همان جا که چند وقتی است همه زائران از آن جلوتر نمي توانند بروند؛ جايي براي نشستن پيدا كردم. چشم به او دوخته بودم و سيل اشك‌های بی صدایم نشان از دلتنگی عجيبم بود. نه آن چشمه‌ي اشك از جوشيدن مي‌ايستاد و نه ديده‌ها خستگي می‌شناخت.
بالاخره به اندازه خواندن نماز مغرب و عشاء امان نامه‌ای دادند. بی‌صدا بودند، اما چندباري متوجه صداهایی از اطرافم می‌شدم كه مرا خطاب می‌کردند و براي حاجت روايی و مراد دلم دعا می‌كردند و دوستانم بجای من از آنها تشكر می‌كردند . بماند كه دوستانم چند بار آن بين گفتند:” بسه ديگه آبرومونو بردی هركی رد ميشه نگات ميكنه.”

آنها نمي‌دانستند كه آن لحظه تنها لحظه‌ای بود كه هيچ چيزی نمی‌خواستم، به هيچ چيز فكر نمی‌كردم. فقط نگاهم به نگاهش گره خورده بود.
شايد اغراق آميز به نظر برسد اما تمام شب را با همين حال به صبح رساندم. با اصرار دوستان جايم را تغيير مي‌دادم . هيچكدام قصد نداشتيم براي شام برگرديم با همان خوراكی‌های مختصری كه همراهمان بود رفع گرسنگی كرديم. با گشتن در صحن‌های ديگر به قول خودشان خواسته بودند حال و هوايم را عوض كنند. من همراهی‌شان می‌كردم اما تمام فكر و ذكرم جایی ديگر، بين پنجره فولاد و سقا خانه جا مانده بود. آنها كه ديدند فايده ندارد تصميم گرفتند به صحن رضوی برگرديم. اين بار ديگر نگذاشتند آنجا بروم. سمت زير زمين رفتيم. براي دلم فرقی نمی‌كرد هر جا و هر كجا را كه مي‌ديد، همه و همه جمال او بود. همه اين ها نه تنها باعث نشد دلم در عين آرامش آرام شود بلكه شدت و اشتياق من را بيشتر می‌كرد.
لحظه وداع نزديك بود گمان می‌كردم تاب آن لحظه را نداشته باشم اما نه؛ انگار آبی بود بر روی آتش. دلم قرص شد كه زيارت آخرم نيست.
دل وديده آرام شدند به اميد سفرهای بعدی ان شاءالله.
اي ضامن آهو مي شود ضامن دل من هم بشوی؟

پرتوهای طلایی رنگ خورشید رو به غروب می‌نشیند و همزمان صدای نقاره‌زن‌ها بلند می‌شود. کودکی صورتش در آیینه‌کاری حرمتان شبیه صفحه پازل تکه تکه شده و باذوق به دنبال تکه‌ها، هر گوشه از صورتش را اشاره می‌کند.

زائران در آیینه‌کاری حرم صورتها و خستگیهایشان تکه تکه شده. گویا اینجا اگر صورت و سیرتت هزار تکه شده باشد باز باید وصل شوی. گویا رسم اذن دخول در حرم شما همین هست. حتی آیینه‌کاری حرم هم با زوار سخن می‌گوید: 《باید وجودت هزار تکه شده باشد. باید شبیه آینه‌کاری حرم شکسته شده باشی》.

زائر در جوار شما اصلا فراموش می‌کند هر تکه‌ از وجودش کجا و چطور شکسته شده. از اعجاز حرم شماست که قلب‌ها همچون روشنای آیینه‌ها صیقل می‌خورد و عبد بودن را بار دیگر تجربه می‌کند؛ و معبود را در جوار شما اینگونه نجوا می‌کند:《اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی وَ طَهِّرْ لِی قَلْبِی وَ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ أَجْرِ عَلَى لِسَانِی مِدْحَتَکَ وَ الثَّنَاءَ عَلَیْکَ‏(زیارتنامه امام رضا(علیه‌السلام)؛ بارالها مرا پاک کن و دلم را طاهر گردان و سینه ‏ام را بگشا و بر زبانم مدح ‏و ستایش بر تو را جارى گردان》.
گوشه حرم پیر صاحب دلی می‌خواند: 《باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی》.

در حرم شما برای وصل به جانان؛ حرکتی ناب برای شروع دوباره‌ی زوار، رقم می‌خورد. حرکتی از جنس قرب و مودت خاندان رسالت . شبیه زلالی آب سقاخانه‌تان. به همان گوارایی و تازگی: 《 اللَّهُمَّ إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَیْکَ بِحُبِّهِمْ وَ بِوِلاَیَتِهِمْ أَتَوَلَّى آخِرَهُمْ بِمَا تَوَلَّیْتُ بِهِ أَوَّلَهُمْ وَ أَبْرَأُ مِنْ کُلِّ وَلِیجَةٍ دُونَهُمْ‏(زیارتنامه امام رضا (علیه‌السلام)؛ پروردگارا من همانا به درگاه حضرتت تقرب مى ‏جویم بواسطه محبت و دوستى اهل بیت و اول و آخرین این خاندان رسالت را یک یک دوست مى‏ دارم و از همه وسیله‏ هاى غیر اینها بیزارم》و همین حرکت در ابتدای سکانس خوب شدن زندگی زوار قرار می‌گیرد.

باید با صدایی پر از حس اجابت و تمنا، نگاهمان را به پنجره فولاد دخیل ببندیم:《وَ لاَ تَحْجُبْ صَوْتِی وَ لاَ تُخَیِّبْ مَسْأَلَتِی یَا غَوْثَ الْمُسْتَغِیثِینَ‏(زیارتنامه امام رضا(علیه‌السلام)؛ و صداى دعایم را از سمع قبول خود دور و مستور مساز و سؤال و درخواستم را عطا کن و محروم و ناامیدم مگردان اى پناه بخش فریاد خواهان.》که مبادا نگاهمان گاهی از حریم امن شما دور و گرد و غبار دنیا و سختی‌هایش ما را دچار غربت زدگی کند.

یوم‌الحسرت را شاید تعبیر دیگری باید کرد و آن زمانی است که از حریم شما دور شویم و نور وجود شما را گم کنیم: 《وَ أَسْتَغْفِرُکَ اسْتِغْفَارَ عَامِلٍ لَکَ هَارِبٍ مِنْکَ إِلَیْکَ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ(زیارتنامه امام رضا(علیه‌السلام)؛
و استغفار مى ‏کنم استغفار کسى که براى تو به کار پرداخته و از تو بسوى تو مى ‏گریزد پس خدایا درود فرست بر محمد و آل محمد》.

نگاهمان به سمت شماست و در پی تلالو همین نگاه پر عطوفت شماست که تصویری به رنگ روی ماه حضرت عشق بر قلبهایمان نقش می بندد. نگاهم به سمت حرم به افق دلتنگی بهانه‌تان را میگیرد. شاید حالا که خیلی بیشتر از قبل می‌شود غربت حرم را لمس کرد؛ بهتر بتوان سلامی از عمق جان به شما عرض کرد.

دست را به نشانه‌ی ادب بر سینه می‌گذاریم: 《السلام علیک یا امام رئوف》.

یا رب العالمین! نالان و درمانده روی به درگاهت آورده‌ام و دست نیاز و یاری به سویت دراز کرده‌ام.

یا ذالجلال والاکرام! به عزت و جلالت، لطف و کرمت را در این آزمون سخت بر من ببخش.

یا قاضی الحاجات! با رویی سیاه و نامه‌ی اعمالی پر زه گناه، دست نیاز به سویت دراز کرده‌ام. دستم را بگیر تا در این سیاهی و ظلمت دنیا، در پرتگاه‌ها و لبه‌ی تیغ‌ها، با اندک آبرویی که دارم به سلامت از این مسیر بگذرم.

یا ارحم الراحمین! مرا ببخش بواسطه‌ی آنچه از گناهانم بر من گذشته است. و بر من رحم بفرما برای آنچه در پیش روی دارم.

یا حی و یا قیوم! بر من و جسم نحیف وناتوانم رحم کن. نه توان آتش جهنم را دارم  و نه طاقت قهر و عذاب دنیوی. چرا که تنها تو زنده و پایداری.

ای پروردگار جهانیان! به حق محمد و آل محمد و خاندان پاکش از گناهان و خطای من درگذر و من را از الطاف خود محروم نفرما.

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل الفرجهم

روزهای بغض آلود، پشت سرهم در گذر است.گاهی از دلتنگی می بارد و گاهی آفتابی است. حال خوبی ندارد و مدام در تلاطم است. دیگر هیچ کس نمی تواند حالش را خوب کند. چقدر شبیه حال دل من است، هوای دلم مه آلود و شرجی شده و تنفس در این هوا برایم غیر قابل تحمل و سخت است.

از بلا تکلیفی روزگار به تنگ آمده ام و سال هاست در کوچه پس کوچه های پر هیاهو و شلوغ دنیا به دنبال تو می گردم. یابن الحسن!  در این روزهای بی قراری ذکر لبم، اللهم عجل لولیک الفرج شده است.

تنها امیدم به وعده حتمی خداست، به حدیثی که در آن ذکر شده: «ان الارض لا تخلو من حجة الي يوم القيامة» زمین تا روز قیامت از حجت الهی خالی نمی ماند.¹

یوسف زهرا! بیا و قدم بر دلهایمان بگذار تو صاحبخانه باشی و من مستاجر. بیا و در این فصل بهار، دلهایمان را بهاری کن تا صاحبخانه همیشگی دلهایمان باشی.

اللهم عجل لولیک الفرج

¹.(کمال الدین و کامل النعمه،ص۵۶۷).

زمانی که یک نفر را خیلی دوست داری تلاش می‌کنی که آیینه‌دل را از همه‌چیز پاک کنی و تنها تصویر یک نفر را در آن ببینی. مدام دنبال واژه‌ای برای شروع هستی.
سلام! راستی بعد از سلام چه بگویم؟ هر چقدر که برایت عزیزتر باشد بیشتر فکر می‌کنی، در ازدحام واژه‌هایی که شاید گاه‌گاهی به آن سر می‌زنی از بهترین‌ها انتخاب می‌کنی. اگر تولدش نزدیک باشد بازهم دقیق‌تر می‌شوی.
《چقدر دوست داشتم از نرگسی‌های روژان برای روز تولدت بیاورم. روژان اهل سنت بود اما آن روز صبح حال دلم را با آن چند شاخه نرگسی خوب کرد. دلم نرگسی‌هایی از جنس روژان می‌خواهد. چشم‌هایم اشکی از جنس اشکهای روژان ۹ساله را طلب می‌کند؛ آن‌زمان که اشعار امام زمان (عج‌الله) را برایش خواندم و عاشق شعر شد و گفت: 《خانم میشه برام بنویسی》 و من هر جلسه فراموش می‌کردم و می‌گفتم: 《انشاالله جلسه بعد》. و لبخندی می‌زد و سری تکان می‌داد و سریع راضی می‌شد》. اما من شاخه شاخه برای شما ندبه آورده‌ام از جنس دلتنگی.
سلام بر شما که معنای سلام هستی! منزه و پاک و دور از همه بدی ها!
سلام بر شما آن زمان که دست‌هایتان به هنگام قنوت رحمت آسمان را دوچندان می‌کند و فرشتگان اجابت قنوت را به نظاره می‌نشینند:《اَلسَّلامُ عَلَیْكَ حینَ تُصَلّى وَتَقْنُتُ》.
چقدر سخت است هجی‌کردن سال‌های غیبت شما!
یک بار از نو شمارشِ روزهای نبودنت را در صفحه‌دل مرور می‌کنم. صد، دویست، …. هزارسال گذشته که نیستی.
نه به خاطر دل من و نه به خاطر دل ما، اصلا به خاطر دل خودت، به خاطر خدا بر این کویر شوره‌زار ظهور کن.
دلایل حتمی و غیر حتمی آمدنت را شاید بارها در غیبت نعمانی به ذهن سپردیم. می‌گویند باید قبلِ آمدنت شرایطی رقم بخورد.
بگذار این طور برایت بنویسم این بار صیحه‌آسمانی، خروج یمانی و… را از لابه‌لای کتابها نه بلکه از درون ظلمتکده‌ی انسانی گرفتار در بیابانِ نداشتن شما معنا کنم.
نداشتن پدری دلسوز، که اگر کودکش زمین بخورد دلش تاب نمی‌آورد، دستش را می‌گیرد و دستی بر سرش می‌کشد.
روزگاری است که سفیانی غفلت و بی‌خبری بر قلب‌هایمان خروج کرده و شمشیر از نیام برکشیده، مدام برای پیدا کردن حجت و راهنمایی این سو و آن سو در می‌زند.
السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللَّهِ وَ دَلِيلَ إِرَادَتِهِ‏ و منتظر جواب سلامی از جنس اینکه قبول کرده‌ای که تو را نشانه‌ی خدا صدا بزنیم و دلیل هدایتمان شوی.
قلبهایمان نیاز به ندای آسمانی از جنس حمد و استغفار دعای شما دارد؛ که به فریادش برسد؛ در آن زمان که مشغول حمد و استغفاری: السَّلاَمُ عَلَيْكَ حِينَ تَحْمَدُ وَ تَسْتَغْفِرُ شاید که یمانی درونمان به مدد اذکار شما این خروج را در هم شکست.
لبهای خشک و ترک‌خورده این بیابان سال‌هاست که منتظر این وعده است: وَعْدَ اللّه ِ الَّذی ضَمِنَه؛ وعده‌ای که خداوند آمدنش را ضمانت کرده است.
هر زمان قدم‌های نگاهتان میهمان این دل شد ساعت به وقت اضطرار بود. ای کاش ساعتهامان همیشه به یاد شما کوک بود و ای‌کاش لحظه هامان همیشه جاری یاد شما باشد.
(زیارت آل یاسین).

چند ساعتی است میزان دلتنگی خونم بالا زده. وقتی متوجه شدم این میزان از حد طبیعی بالاتر است، تصمیم گرفتم دلم را برای چکاب به دست دکتری ماهر بسپارم. از شرمساریِ دقیق مصرف نکردن تجویزهای قبلی، سرم را پایین انداخته بودم. فقط گفتم: بی‌پناهم، بهر پناه آمده‌ام، پناهم می‌دهید؟! ندایی از درونم پاسخ داد: مگر در پناه نیستی؟! این تویی که گاهی زیر سقف پناهگاه بودن را فراموش می‌کنی؛ دارو را داری، اما در مصرفش کوتاهی می‌کنی. اما دکترت به حدی بخشنده است که باز هم ویزیتت می‌کند. اما تجویز همان تجویز قبلی است:  «براى تعجيل در فرج بسيار دعا كنيد، كه فرج من، فرج شما نيز هست.»

          ?كمال الدّين ، ص 485 .                                                                

الهی بحق قلب زینب صبور ?عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج?