کازیوِه

شبکه خبر زیرنویس کرد؛ کاررابرای کادردرمانی سخت‌ترنکنید! ظلمت نفسی! من به خودم ظلم کردم. دوپیام هشدار در دوبعد دنیوی واخروی! مردم چنددسته شدند. آنها که با تقوا هستند خودشان همیشه اهل رعایت بوده‌اند وتلاششان راکرده‌اند تا باری از دوش دیگران بردارند. تقوای آنها پرهیز ازهر چه که حق الله وحق الناس وحق النفس باشد. پس این بارهم جهادکردند و هم خودرا ازخطرحفظ کردند وهم با جان ودل درخط مقدم شکست بیماری تلاش کردند. اینان همان وسابقون السابقون اند! ومژده اولیک المقربون گرفتند!

دسته‌ی دیگرهشدارها راجدی نگرفتند. در پی خوشگذرانی به این‌طرف و آن‌طرف رفتند. خود را بیمار و بیماری را منتقل کردند. بر خود و دیگران رنجی بزرگ تحمیل کردند. کادر درمانی بیشتری درگیرشدندومدت زمان مدیدی در آن لباس‌های سخت و درآن شرایط طاقت‌فرسا برای درمان این عده ازخانواده خوددورشدند. اینان همان‌ها هستند که درقرآن به آن‌ها اصحاب شمال گفته می‌شود! برخودظلم می‌کنند واهل رعایت هیچ قیدوبندی نیستند ودنیا وآخرت خودرا به تباهی می‌کشانند!.

عده ای هم تدارکات جهادگرانه‌ایی کردند. درعرصه کار وفعالیت بودند. کمک کردند و رعایت هم می‌کردند. اما گاهی افراط وتفریط‌ها باعث خراب شدن کارها و بار بیشتر مسئولیت‌ها می‌شد! اما اینان ناخواسته حدود را نقض می‌کردند. همانگونه که گاهی نمازهایشان قضامی‌شد و روزه هایشان پس وپیش! به گمانم اینان اهل یمین باشند! عده ای دربرزخ خود گرفتارند. نه اهل یمین‌اند و نه اهل شمال و نه درمسابقه الهی اهل سبقت.

آنان دل در یمین دارند و پا درشمال! و خودنمی‌دانند دراین سرگردانی چه کنند؟ اینجاست که توسل معنا می‌دهد وشفاعت پاپیش می‌گذارد! کافیست یک قدم بردارد ودلش راوصل کند به منبع لایزال الهی وازمولایش کمک بگیرد! همانگونه که درقرنطینه خانگی با این فضای مجازی به جهانی وصل می‌شویم که مارا اهل یمین کندیا شمال؟ خوشا به حال سبقت گیرندگان!

 قابلمه‌هایی از جنس «روی» در خانه‌ هر یک از ما پیدا می‌شود، یا حداقل قبلا داشته‌ایم. وقتی در این قابلمه‌ها، آب گرم ریخته شود و کمی داخلش بماند، سیاه می‌شوند. اگر همان بار اول سفیدکاری نشوند، بارهای بعد کارمان خیلی سخت می‌شود، باید هم تعداد دفعات بیشتری و با نیروی بیشتری سفیدکاریش کنیم.

این قابلمه‌ها بی‌شباهت به دل ما انسان‌ها نیست، اگر مدتی به حال خودش رهایش کنیم، لک می‌گیرد، اگر توجهی به آن نکنیم‌، سیاه می‌شود و کارمان را سخت‌تر می‌کند. گاهی به خودمان می‌آییم و می‌خواهیم مثل مادرهایمان که با سیم ظرفشویی به جان قابلمه‌ها می‌افتادند، برویم و راه یک ساله را چند روزه طی کنیم و دلی که یک سال است رهایش کرده‌ایم، با چند روز عبادت مثل روز اول، حتی بهترش کنیم! اما غافل از اینکه، اگر ندانیم چطور باید سفیدکاری را انجام دهیم، به جای بهتر کردن، کار را خراب‌تر می‌کنیم و ظرف دلمان را خش می‌ا‌‌ندازیم و لک‌ها را نمایان‌تر می‌کنیم.

اما خدا یک سفید کننده نرم و بی ضرر برای دلاهایمان قرار داده به اسم استغفار، که خیلی نرم و لطیف دلهایمان را جلا می‌دهد و پرده‌های سیاه گناه را کنار می‌زند. چه زیبا پیامبر (ص) فرمودند: «لِكُلِّ داءٍ دواءٌ ، ودواءُ الذُّنوبِ الاستِغفارُ» «هر دردى را دارويى است و داروى گناهان استغفار است»

?الجعفريّات : 228 .

 وقتی یک مادر بچه‌اش را خیلی دوست دارد وعاشق‌ش است او را بغل می‌کند وگاهی از شدت محبت وعلاقه او را در بغل فشار می‌دهد وگاهی وقت‌ها او را گاز می‌گیرد، هر چند ممکن است دردش بگیرد، این کار او از روی محبت است نه تنفر.

بعضی وقت‌ها انسان کسی را که خیلی دوست داشته باشد او را تا مرز له شدن در بغل فشار می‌دهد. خداوند هم به خاطر عشق وعلاقه‌ای که به بنده‌اش دارد او را به خودش نزدیک می‌کند و چند درجه هم او را فشار می‌دهد(دچار سختی و بلا می‌کند) امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: مومن مانند کفه ترازو است هرچقدر بر ایمانش افزوده شود بر بلا وسختی‌ش افزوده خواهد شد"  تا هم گناهانش پاک شود هم اینکه در عوض صبر وتحملش در برابر مشکلات به بالاترین مرحله بهشت برسد.

یکی از مشکلاتی که امروز مردم با آن مواجهه شده‌اند ویروس کرونااست،  که خیلی‌ها هم از شنیدن نام او دچار وحشت واضطراب می‌شوند، اما اگر قبول کنیم که کرونا هم سربازی از سربازان خداوند است،(جنود السموات والارض) که وسیله‌ای برای آزمایش بندگان می‌باشد، اما متاسفانه بعضی‌ها از این مصیبت‌ها درس نمی‌گیرند و به فکر منافع خودشان هستند واز این غافل‌اند که این مصیبت برای همه هست. انسانیت را زیر پا گذاشته‌اند وبه احتکار مواد و وسایل بهداشتی پرداختند، که هر کدام از این‌ها می‌تواند نجات دهند جان یک انسان باشد. در مقابل این‌ها کسانی هستند که جان خود را به خطر انداخته‌اند وبرای سلامتی بیماران مبتلا به ویروس کرونا شبانه روز تلاش می‌کنند آنان کسانی جز مدافعان حریم سلامت نیستند، خدا قوت خسته نباشید. اجرکم عندالله برای سلامتی این عزیزان وشفاعت تمام بیماران در این شب و روزهای  عزیز دست به دعا برمی‌داریم?

پ.ن امام صادق علیه‌السلام: المومنُ مثل کفتی المیزان کلما زیدَ فی ایمانه زیدَ فی بلائه کافی، ج، ۳، ۳۵۴

واللَّهَ یَرْزُقُ مَنْ یَشَآءُ بِغَیْرِ حِسَاب(۱)

گاهی برخی اتفاقات، برخی هدیه‌ها یا همان رزق‌های معنوی خارج از دودوتا، چهارتای ما آدم‌هاست.

اگر آن خالق بی‌همتا اراده کند که چیزی اتفاق بیفتد، بی‌شک اتفاق خواهد افتاد (فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ)(۲)

حال هر مانعی هم در مسیر این رزق باشد، کنار خواهد رفت؛ کرونا باشد، یا قرنطینه، یا بسته شدن درب‌های حرم به روی زائرین. 

همه اینها با یک اشاره او برداشته خواهد شد، یکی را به اسم خادم داخل می‌برد، دیگری را به اسم مداح، یکی را به عنوان فیلمبردار پخش زنده، دیگری را به اسم مجری و ….

او می‌خواهد، پس بی‌حساب رزقش را به هر که بخواهد می‌بخشد.
پ.ن:

۱.بقره/۲۱۲

۲.بقره/۱۱۷

در واپسین لحظه‌هایت ای ماه عزیز جرعه جرعه توبه و استغفار را به جانمان نشاندی و ما را به عیدی فرا خواندی که دعوت مجدد باری تعالی را برای بخشش گناهان یادآور شوی.

دل‌های خسته از روزگار و از اضطراب تنهایی را چه خوب تسکین می‌دادی. هر زمان که آه از نهادمان بلند بود که چه کنیم از پس قضاوت مردمان شهر ما را به دعایی از جنس 《و کفی بالله وکیلا》 فرا می‌خواندی.

راستی ای رفیق تنهایی آیا از جنس تو دیگر پیدا می‌شود؟ جنسی شبیه آسمان، که همه چیز را فقط برای بندگان خدا بخواهد و دست آخر خودش هم برود.
نه در این دنیای وانفسا که هر کس به فکر خویش است، رفیقی چون تو نبوده و نیست.

ما منتظر تو می‌مانیم اما از خدا می‌خواهیم تا آمدن سال بعد بر صراط مستقیم استوار مانده باشیم.

لحظه‌های سحر و نجوای 《اللهم انی اسئلک》را به گاه دلهره و آشوب به قلب‌هایمان مهمان کردی تا پر از آرامش خدایی شویم.

خداحافظ رفیق شب‌های دلهره و آشوب. خداحافظ رفیقی که جدایی از تو بر قلب هایمان سنگین گشته. خداحافظ ماه خوب خدا، چه زیبا عاشقانه‌های افطار و سحر را برایمان رقم زدی و خیلی زود رفتی.

الحمدلله برای هر دانه الماسی که بر گونه‌هایمان رقم زدی. الحمدلله برای لحظه‌های استجابت افطار که فرشتگان را به قنوت ما دعوت میکردی.

حال بعد از تو دعای ابوحمزه عطر غربت دارد. ماه عزیزی چون تو ابوحمزه را رونق می‌بخشید و 《اجرنا من‌النار یا مجیر》 را تا آسمان هفتم بالا می‌برد.

​از زمان تخریب بقیع  این قبرستان خاموشِ نورانی  روزهایی خلوت و  شب‌هایی تاریک را  در غریبی ِ بی‌انتهای خود  جا داده و بی‌صبرانه منتظرِ آمدنِ فانوسِ جهان است. 

صحنه‌هایی از بیماران بستری شده کرونایی را که می‌دیدم لحظه ای به فکرفررفتم، یاد این حدیث زیبا از پیامبر اکرم(ص)افتادم که دو نعمتی که شکر آن‌ها گزارده نمی‌شود؛ امنیت وسلامتی است.* پس عاجزانه دستانم رابه سوی معبودم بلند کردم و با تمام وجود او را خواندم که؛ خدای من،خدای خوبم امروز، تورا شکر می گویم، شکر که به جای بستر بیماری در خانه شاد وخوشحالم، به خاطر نفس‌های راحتم تو را شکر می گویم، تورا شکر می گویم که با وجود اینکه دراین مدت عزیزانم را ندیده‌ام، اما می‌توانم صدای آن‌ها را از دور بشنوم، شکر می‌گویم تو را، بخاطر عمری که دوباره به من بخشیدی تا بتوانم بهاری دیگر را ببینم، شکر می‌گویم تورا، که امروز با وجود این بلا، توانستم قدر داشته‌هایم رابیشتر بدانم. *خصال،صدوق،ص۳۴

هوا تاریک شده بود. گوشه‌ایی از حجره ساکت‌ نشسته بود. نگاهم روی زانوهایی که‌‌ در بغل جمع کرده بودافتاد. می‌دانستم مثل‌ هر جامانده‌ایی دلش میل زیارت دارد‌. مدام مداحی گوش می‌کرد و اشک می‌ریخت. اربعین قسمت خوبات شد و من جاماندم. مداحی‌اش که ‌به گوشم رسید پاهایم سست شد. من هم گوشه‌ی دیگر اتاق کز کردم. اشک حتی امان فکر کردن هم‌ نداد. ‌می‌دانستم چند مدت بودکه آرزوی کربلا گوشه‌ی دلم مهمان شده بود.

مدام‌ به‌ حرمی فکرمی‌کردم که زائرهایش اسباب سفرشان رافراهم می‌‌کردند. دلم غروب بین‌الحرمین‌ راطلب می‌کرد. عکس‌هایی ازحرم که روی گوشی‌ام بود. دلتنگی‌ام رابیشتر و بیشترمی‌کرد! فریاد طلبکارانه‌‌ایی ازمغزم گوش‌ اتاق ‌راپرکرده‌بود. در ودیوار برایم روضه می‌خواندند.

چه‌غم عجیبی بود! استاد ازتوسل کردن به ‌شهدا برایم می‌گفت ازتجربه زمان طلبگی خودشان صحبت می‌کردند. باتوسل کردن به‌ شهدا راهی کربلاشده بودند. اشک‌هایم دوباره سرازیرشد. برایم سخت شده بود اشکهایم را کنترل کنم. سراغ سجاده‌ام رفتم. همانی‌که همیشه میزبان بیقراری‌هایم بود! کتابی که هدیه گرفته بودم بازکردم. به حالتی زیارت عاشورامی‌خواندم که خودم ازاشک روی برگه‌ی مفاتیح متوجه حالم شدم. کربلا را ازشهیدی می‌خواستم که استادم ازمعجزه‌اش برایم میگفت! چشم‌هایم دیگر توان همراهی کردن نداشتند. سجاده راجمع کردم. رفتم سراغ تخت‌م. ازفرط خستگی با نوازش ‌پتو به خواب رفتم.

 صبح باصدای مسئولمان بیدارشدم. داشت ازخَیِّری صحبت می‌کرد. که قراربود پول ویزای بچه‌هارا پرداخت کند. توسل دیشبم راه گلویم ‌را بسته بود. گوشی‌ رادستم گرفتم ولی توان صبحت کردن نداشتم. پیامی نوشتم. “سلام مادر! بچه‌ها میخوان برن کربلا. میشه منم برم؟”جوابی که دیدم چیزی نبود که دلم میخواست. ولی مِهری که امام‌ حسین‌(علیه‌‌ السلام) در دلم داشت به دور از ناامیدی بود. تاشب چندبار دوباره اصرار کردم. پافشاری کردنم بالاخره جواب داد مادرم قبول کرد.

ازخوشحالی راه سجاده‌ را پیش گرفتم. همان رفیقی که‌ دل پردردم ‌را آرام میکرد. تصمیم گرفتم اولین زیارتم نیابت از شهیدهادی باشد. حالی‌عجیب مهمان دلم شده بود. ازیک سو خوشحالی سفردر دلم غوغامی‌کرد. وازطرفی دیگر آشناشدنم باشهدا اتفاق زیبای لحظه‌هایم شده بود. این اتفاق زیبا باعث شده بود کتاب “سلام برابراهیم” را مطالعه کنم. روزهایم دیگر باشهدا سرمی‌شد. عکس شهیدرا به دیوار کلاس آویزان کرده بودم. آرامشی که درزندگی داشتم مدیون شهدا بودم. در مناجات‌هایم دیگر شفاعتم راازشهدا می‌خواستم.‌ چه‌خوب بود زندگی رابادوستان خداسپری میکردم. می‌دانستم اگر تلاش کنم می‌توانم زندگیم راهمرنگ شهداکنم.

طبق حدیثی‌ ازامام صادق(ع) حتی شهدا می‌توانند شفاعت کنندگان ماباشند. عن الصّادق علیه السلام عن آبائه علیه السلام انّ رسول الله قال :ثلاثه یشفعون الی الله یوم القیامه فیشفّعهم : الانبیاء ثمّ العلماء ثمّ الشّهداء.امام صادق علیه السلام از پدران خود از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل فرمود :سه گروهند که روز قیامت شفاعت می کنند و شفاعت آنها مورد پذیرش خداوند قرار می گیرد، انبیاء و علما و شهداء.

(بحار الانوار، ج97، ص14، حدیث2)

یا رب العالمین! نالان و درمانده روی به درگاهت آورده‌ام و دست نیاز و یاری به سویت دراز کرده‌ام.

یا ذالجلال والاکرام! به عزت و جلالت، لطف و کرمت را در این آزمون سخت بر من ببخش.

یا قاضی الحاجات! با رویی سیاه و نامه‌ی اعمالی پر زه گناه، دست نیاز به سویت دراز کرده‌ام. دستم را بگیر تا در این سیاهی و ظلمت دنیا، در پرتگاه‌ها و لبه‌ی تیغ‌ها، با اندک آبرویی که دارم به سلامت از این مسیر بگذرم.

یا ارحم الراحمین! مرا ببخش بواسطه‌ی آنچه از گناهانم بر من گذشته است. و بر من رحم بفرما برای آنچه در پیش روی دارم.

یا حی و یا قیوم! بر من و جسم نحیف وناتوانم رحم کن. نه توان آتش جهنم را دارم  و نه طاقت قهر و عذاب دنیوی. چرا که تنها تو زنده و پایداری.

ای پروردگار جهانیان! به حق محمد و آل محمد و خاندان پاکش از گناهان و خطای من درگذر و من را از الطاف خود محروم نفرما.

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل الفرجهم