قل حسبی الله
در پیاده‌رو در حال قدم‌زدن بودم. متوجه راننده پژویی شدم که ماشینش را زیر سایه‌ی درختچه‌ای پارک کرده بود. غافل از اینکه خورشید که حرکت کند و زاویه تابشش عوض شود، سایه به چند دقیقه نرسیده، از روی ماشین کنار می‌رود.
با خودم گفتم، این کار راننده، بی‌شباهت به رفتار برخی از ما آدم‌ها نیست. گاهی به کسانی اعتماد می‌کنیم و آنها را تکیه‌گاه می‌دانیم که به چند دقیقه هم نرسیده، تغییر رفتار و زاویه‌شان را نسبت به خود می‌بینیم. گاهی هم آن سایه و تکیه‌گاه بزرگتر است و ممکن است ماه‌ها و سال‌‌ها در کنار ما باشند و در کنارشان احساس امنیت کنیم. اما آنها هم وقتی خورشید به وسط آسمان می‌رسد و به لب مرز ظرفیتشان می‌رسند، ممکن است رهایمان کنند.
پس باید به دنبال تکیه‌گاهی دائمی می‌گشتم که در هر شرایطی پشت و پناهم باشد و تغییر جهت ندهد و چه تکیه گاهی مطمئن تر از خدا و چه معرّفی بالاتر از کلام خدا: «قُلْ حَسْبِيَ اللَّه….»
?سوره زمر/آیه ۳۸
