کازیوِه

تو آینه ماشین می‌دیدمش. همین طور لنگان لنگان با قد خمیده‌اش میامد. سنش به۶۰ ساله‌ها می‌خورد. ریش و موهای سپیدش و چین و چروکی که به صورتش افتاده بود، چهره‌اش را حسابی نورانی کرده بود.

سرمای استخوان سوز صبح بود. به طرف ما آمد و  درب جلو را باز کرد. من را که دید گفت: “ببخشید دخترم! فکر کردم صندلی جلو خالی است.”

 من چیزی نگفتم و پیرمرد هم رفت که صندلی عقب بنشیند. بعد از چند ثانیه هر کاری کرد نتوانست پایش را تکان دهد. چهره اش غمگین شد و زمزمه کنان گفت: ” ای خدا؛ من با این پای فلجم چطور این پشت بنشینم؟!”

یک لحظه حرف‌های پیرمرد من را به خودم آورد، با خودم گفتم: “این آقا جای پدر من. چطور میتوانم ناراحتی اش را ببینم؟ اگر او جلو بنشیند راحت‌تر است. احترامش واجب است.”  

از ماشین پیاده شدم و گفتم: “پدر جان شما بفرمایید جلو بنشینید.”  اول قبول نکرد. با اصرار من آخرش راضی شد. چهره گرفته اش باز شد و برق خوشحالی را در چشمان آن پیرمرد نورانی دیدم. 

پیرمرد نشست و من هم جاگیر شدم. دست به دعا برداشت و برای خوشبختی من دعا کرد. خوشحالی پیرمرد را که دیدم من هم خوشحال شدم و خدا را شکر کردم که توانستم کاری برای او انجام دهم.

پ.ن: رسولُ اللّه صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم : مِن إجلالِ اللّه إجلالُ ذي الشَّيبهِ المُسلم . احترام به مسلمان سالخورده ، احترام به خداوند است . الكافي : 2 / 165 / 1 منتخب ميزان الحكمة : 308