کازیوِه

 بعد از اذنِ دخول، با چشم‌هایی به خون نشسته و گلویی پر بغض به سمت صحنِ انقلاب راه افتادم. عزمم را جزم کرده بودم که در آن شلوغی گوشه‌ای، رویِ همان فرش‌های سرخ بنشینم و نماز مغرب را کنارِ پنجره فولاد بخوانم. پنجره فولادی که همیشه میزبانِ قلب‌ِ شکسته و… بیشتر »

پرده‌ی قسمتِ ورودیِ خواهران را کنار زدم و قدم بر سنگ‌فرش‌های زیبای صحن گذاشتم. فرش‌های سرخِ صحن کم‌کم پهن می‌شد و با هر پهن شدنی تکّه‌ای از قلبم را در تار و پودِ خود جا می‌داد. گنبد در آن تَنگِ غروبِ دل‌انگیز به زیبایی می‌درخشید و پرچم سبزِ رویَش با هر… بیشتر »