کازیوِه

چند ساعتی است میزان دلتنگی خونم بالا زده. وقتی متوجه شدم این میزان از حد طبیعی بالاتر است، تصمیم گرفتم دلم را برای چکاب به دست دکتری ماهر بسپارم. از شرمساریِ دقیق مصرف نکردن تجویزهای قبلی، سرم را پایین انداخته بودم. فقط گفتم: بی‌پناهم، بهر پناه آمده‌ام، پناهم می‌دهید؟! ندایی از درونم پاسخ داد: مگر در پناه نیستی؟! این تویی که گاهی زیر سقف پناهگاه بودن را فراموش می‌کنی؛ دارو را داری، اما در مصرفش کوتاهی می‌کنی. اما دکترت به حدی بخشنده است که باز هم ویزیتت می‌کند. اما تجویز همان تجویز قبلی است:  «براى تعجيل در فرج بسيار دعا كنيد، كه فرج من، فرج شما نيز هست.»

          ?كمال الدّين ، ص 485 .                                                                

الهی بحق قلب زینب صبور ?عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج?

​اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ حِينَ تَرْكَعُ وَ تَسْجُدُ

سلام مور به سلیمانِ زمان،

هنگامی که رکوع می‌رود و

سجده به‌جای می‌آورد؛

همان رکوع و سجودی که

مزین شده به مرواریدهای غلتانِ چشمانش.

نمازی را می‌خواند که در قنوتش،

از صمیمِ دل و از عمقِ جانِ نورانی‌اش

برای حالِ دلِ تمام شیعیانش زیرِ لب دعا زمزمه می‌کند؛

تا هم دل‌هایشان با او باشد

و هم شمشیرهایشان …

هرروز چندین بار به گلدان‌های کوچکم سرمی‌زنم.

از نور گیر اتاق با آفتاب، عشق بازی می‌کنند. و من با آنها!

یک کاکتوس تپل و زیبادارم، که جوانه‌هایش گرد هستند؛ مثل خودش! آب کم می‌خورد. صبور و آرام است. می‌ترسم آنقدر که صبوری می‌کند یادم برود به او بگویم دوستش دارم! چندباری خارهایش دستم را زخم کرده. شیطنت‌هایش هم مرا عاشق‌ می‌کند.

کاکتوس دیگرم خیلی قد کشیده. او از نوع دیگری‌ست. انگار دست درآورده باشد، جوانه‌هایش هم کشیده‌اند. بابالنگ دراز صدایش می‌کنم.

دختر نازنین خانه‌ام؛ گل ناز است. از اسمش معلوم است چقدر ناز دارد. دیر به او سر بزنم پژمرده می‌شود. قهر می‌کند و برگ‌هایش را تامی‌زند که من بفهمم قهر است. و من نازش را می‌کشم و برایش حرف میزنم و دلجویی  می‌کنم. انگار این بار خیلی از دستم عصبانی بوده که چند شاخه‌اش نرم شده و افتاده. نازک نارنجی بودن زیاد هم خوب نیست. باید سفارش می‌کردم وقتی که نیستم، کسی نازش را بخرد.

دو گلدان کوچک دارم که دوقلو هستند. یاس‌های دوقلو قرار شده کمی که رشدکردند، به دیوار حیاط قد بکشند و عطر یاس بپاشند و دلبری کنند. تا شب‌های چهارده که می‌شود و ماه کامل، بوی یاس ما را عاشق و دیوانه کند. 

رزماری را تک گذاشتم. خیلی مغرور است. خودش رامی‌گیرد. حقش است که ازبقیه جدا باشد. غرورش را دوست دارم. دختر باید مغرور باشد؛ اینکه خواص دارویی هم دارد.

گل سرخ قلب تپنده خانه‌ی من است. آنقدر دوستش دارم که ویژه به اوسرمی‌زنم. تافته جدابافته است. برایش حرف میزنم وشعر می‌خوانم.

امروز مثل همیشه به اتاقی رفتم که گلها در آنجا خودنمایی می‌کنند و حمام آفتاب می‌گیرند؛ و بعد آبی به رگ و ریشه خود می‌رسانند. قلبم تندتند میزد. چشمانم از شوق برق زد و ناخداگاه صلوات فرستادم.

 اللهم صل علی محمدوآل محمدوعجل فرجهم،

کم مانده بود خودم از ذوق چشمش بزنم. برایش اسفند دود کردم. خیالم که راحت شد چشم نمی‌خورد، صدازدم: “گل سرخ من گل داده!”

عکس گرفتم و برای خواهرم و دوستانم ارسال کردم و حسابی صفاکردم. به گمانم رزماری حسادتش گل کرده بود. دوتا برگ سبز کوچک بیرون زده بود.

مثل مادری بیقرار بودم! مثل باغبانی مسرور! مراقبت‌هایم نتیجه داد. گل دادنش نشان از محبت و توجه‌ایی بود که از اهل خانه گرفته بود.

روز میلاد مهدی موعود نزدیک است. چه خوب است هدیه‌اش کنم به آقایم! غنچه دیگری هم در آن دارد. به گمانم آن‌روز شکوفا شود؛ و من ناز قدم‌های مهدی جان گل‌هایم را توی حیاط می‌چینم و دعای فرج زمزمه میکنم. چه گل زیبایی که مرا یاد مولایم انداخت.

مولای من! چه خوشحال می‌شوی وقتی بچه شیعه‌ها گل می‌کنند. وقتی همه جا نام شیعه را عطر افشانی می‌کنند.

چقدر از شکوفا شدن ما به شعف می آیید. چند بار ناز ما را خریده‌ایید و از ناامیدی ما رنجورشده‌ایید؟ 

وقتی مغرورمی‌شویم، وقتی باغرور نام شیعه را یدک می‌کشیم، نگاهمان کرده‌ای؟

وقتی باخطاهایمان خارمی‌شویم در دستانتان باز هم ما را دوست دارید!؟

مولاجان! وقتی ما رشد کردیم به حیاتی دیگر می‌برید و زنده می‌کنید با دَم مسیحایی‌تان؟

حتی اگر کاکتوس شده باشیم؛ مولایمان از دیدن رشد کردنمان به وجد می آیید!!

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

✍به قلم: #الف_ناصری‌پور

آدرس این مطلب در وبلاگ ما:
https://kazive.kowsarblog.ir/تورامن-چشم-در-راهم-شباهنگام

?? @kazive ??

 گاهی وقتها یک غفلت کوچک باعث می‌شود. اتفاقی بیفتد که انتظارش را نداشته‌ای. چه بسا که همان اتفاق به ظاهر کوچک یک بلای واقعی باشد. اول خیلی ساده به نظر می‌رسد و شاید بی‌تفاوت از کنارش بگذریم، اما همین اتفاق شاید یک تلنگری باشد‌‌. برای زندگی انسان و یک هشدار به کسانی که در خواب غفلت بودند. همین امر در زندگی روزمره ما انسانها هم اتفاق می‌افتد، آنقدر درگیر کارهای روزانه خود هستیم که متاسفانه فراموش می‌کنیم که این دنیا موقت است. یک بچه را تصور کنید که تا زمین نخورد راه رفتن را خوب یاد نمی‌گیرد.  ما هم تا به مشکلی برنخوریم متوجه غفلتمان نمی‌شویم. اما همین که اتفاقی افتاد به فکر چاره می‌افتیم و راهی برای خلاصی از این مشکل. ولی آن اتفاق ساده یک جهان را در برمی‌گیرد. همین کرونا ویروس مهمان ناخوانده‌ای که تکان سختی به همه ما داد. و باعث شد که حتی نقاط مختلف دنیا رو به عبادت و نماز بیاورند. و بعضی هم بازار شایعه را باز کردند و در فضای مجازی به منحرف کردن ذهن مردم پرداختند. توهین‌هایی که واقعا قلب همه ما را به درد آورد اینها نمی‌دانند و شاید نمی‌خواهند بفهمند که دشمن هدفش نابودی مسلمانان هست. زمانی به خود می‌آیند که خیلی دیر است و عده ای هم بیدار شدند و تازه به یاد خداوند و روز قیامت افتادند. اینجاست که باید دست بر دعا برداریم و برای ظهور عزیزی دعا کنیم که نجات همه ما از هلاکت و نابودی دشمنان اسلام و همچنین انتقام سخت خون پاک شهدا و سردار عزیزمان سردار سلیمانی عزیز با ورود و ظهورشان نمایان می‌شود.  پ ن: امام علی علیه السلام: درغفلت همین بس که عمر خود را در راه چیزهایی که اورا نجات نمیدهد هدر دهد غررالحکم حدیث ۷۰۷۵

رشته‌اش فلسفه بود، البته به تازگی درس طلبگی هم شروع کرده بود. جذاب صحبت می‌کرد از نحوه داوطلب شدن برای مسئولیتی که به نظر من شاید هرکسی آن را قبول نکند اما او با تمام وجودش این کار را داوطلبانه و با عشق پذیرفته بود.
شجاعت می‌خواهد وارد جایی بشوی که حال و هوایش بوی زندگی نمی‌دهد. تا جان چشم کار می کند سنگ‌های غسالخانه و پارچه های کفن و … که همه حکایت از یک مهمان تازه وارد دارد. البته مهمان تازه وارد را خودش می گوید که با گرفتن درس جدید از مرگ و زندگی کارش را انجام می دهد.
سن و سالش خیلی به نظر نمی آید شاید در بیستمین دهه زندگیش باشد اما درسهایی که از کار جدیدش گرفته باعث می شود کنجکاوانه صحبتهایش را دنبال کنم.
《اولین نفری را که برای خانه ابدی آماده کردم خیلی سخت بود، دستهایش را که می گرفتم سرد بود. خیلی بی آزار و مظلومانه دستهایم را رها می کرد. یک موجود بی آزار که هیچ قدرت دفاعی ندارد حتی زمانی که زخمهایش را می شستم توقع داشتم یک صدایی بشنوم اما هیچی، سکوت محض. این جا بود که به غربت انسان پی بردم》.
همین جسم که مهمان آن هستیم تا آن ماشین و خانه ای که با آن شاید گاهی فخر بفروشیم باید بگذاریم و برویم. این که از این جسم که مهمان آن هستم در چه راهی استفاده کنم خیلی مهم است.
ادامه می دهد:《مدتی البته در بیمارستان بودیم و به مریض ها روحیه می دادیم، متاسفانه یکی از خانمها نتوانست در برابر این بیماری دوام بیاورد و تخت کناری خیلی بی قراری می کرد و مرتب به من می گفت: 《خانم! من زنده می مونم؟》من هم با دعا و زیارت عاشورا به او روحیه می دادم و مرتب می گفتم انشاالله حالتان خوب میشود.
بعد از مدتی که این کار را انتخاب کردم زمانی که زیپ کاور را برای شستشوی میت باز کردم چشمانم پر از اشک شد، این همان خانمی بود که از من میخواست برایش دعا کنم》.
سریع جو را تغییر داد: 《آن اوایل که خیلی با اسم و فامیل یکدیگر را نمیشناختیم با اسم خانمهای کرونایی یکدیگر را صدا می زدیم》و این را با عنوان خاطره ای که خنده بر لب همه نشانده تعریف می کند.
سخن امیرالمومنین علی علیه السلام چقدر این جا برایم بیشتر معنا پیدا می کند: 《كُنْ لِدُنْیاكَ كَأَنَّكَ تَعیشُ اَبَداً وَ كُنْ لِاخِرَتِكَ كَأَنَّكَ تَموتُ غَداً [مستدرك الوسائل ج1 ص146]؛ برای دنیایت چنان باش كه گویی جاویدان خواهی ماند و برای آخرتت چنان باش كه گویی فردا می میری》.

گاه‌گاهی که دلش می‌گیرد طبق عادت همیشگی‌اش می‌رود زیر سقف آسمان و به آسمان خیره می‌شود. ماه را می‌بیند که چقدر زیباست. ستاره‌ها را نگاه می‌کند که می‌درخشند.

بعد چشمانش پر از اشک می‌شود. در آن لحظه با خودش می‌گوید: “این همان آسمانیست، که بقیه آدم‌هایی که غمگین‌اند، به آن نگاه می‌کنند.” و او هم شروع به درددل با خدای خود می‌کند.

می‌گوید: “خداوندا! من به اعتبار تو تمام سختی‌ها را تحمل میکنم. میدانم که میبینی و خود شاهد هستی. گاهی دلم آنچنان از این زمانه می‌گیرد که آرزو میکنم که ای کاش نبودم.

خداوندا! من فقط امید و دلخوشی‌ام تو هستی و با یاد تو دلم آرام می‌‌گیرد. “و به راستی چه چیزی لذت بخش تر از این  که دل گرفته‌ات را با ذکر خدای مهربانت آرام کنیکه خودش فرموده است:" 

الا بِذِکرِ اللهِ تطمّئِنُ القلوب”

پ.ن: سوره مبارکه رعد. آیه ۲۸

شب دوازدهم فروردین برادرم از مغازه که برگشت با تعجب گفت:« آجی، مثل اینکه فردا مردم می‌خوان سیزده بدر برن بیرون!» گفتم:« چی!! بیرون!! تو این وضعیت؟!» گفت:«آره کلی از مغازه‌ها نوشابه و مرغ و … خریدن» صبح که از خواب بیدار شدم، دیدم آسمان نم‌نم دانه‌های مرواریدش را پایین می‌ریزد. به یک ساعت نکشید که صدای رعد چنان بلند شد که حس می‌کردم، هر لحظه سقف خانه روی سرم فرو بریزد. از صدای رعد و شدت ریزش باران خنده‌ام گرفت.به برادرم گفتم:«این مردم برای یه لذت کوتاه، حاضرن حتی سلامتی خودشونو به خطر بندازن، ولی خدای رحمان طور دیگه‌ای مصلحت دونسته. آخه حتی اگه وجود ویروس تو منطقه ما یه احتمال باشه، مگه نباید برای دفع خطر احتمالی هم دقت کرد» وقتی سردی هوا و رعد و برق شدت گرفت، یاد این آیه از قرآن کریم افتادم که: «َعَسَىٰ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَعَسَىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَكُمْ» «چه بسیار شود که چیزی را مکروه شمارید ولی به حقیقت خیر و صلاح شما در آن بوده، و چه بسیار شود چیزی را دوست دارید و در واقع شرّ و فساد شما در آن است» ?قرآن کریم،بقره/۲۱۶

یادش بخیر! زمانی با خیال راحت سوار اتوبوس میشدیم و به راحتی نفس می کشیدیم. حالا وضع مقداری متفاوت شده. با احتیاطی همراه با دستکش و ماسک؛میله‌های اتوبوس را در دست میگیریم که مبادا این ویروس میکروسکوپی به جانمان نفوذ و زندگیمان را مختل کند.

امروز هم از همان روزهای با احتیاط بود. ترجیح دادم در صندلی کنارِ پنجره بنشینم. همزمان خانمی هم با ماسکی بر صورت و دستکش های نایلونی بر دستانش کنارم نشست. شروع کرد به صحبت از سال گذشته در کلاس دانشگاه و اینکه چه اتفاقاتی برایش رقم خورده بود. همزمان دستش را به طرف کیفش برد و کتابی درآورد عنوانش را نصفه دیدم، رساله حقوق.

پرسیدم:"شما رشته حقوق می خونید؟” به دلیل ماسک، ریزلبخندش را ندیدم اما چشمانش شبیه خنده شد و گفت:” نه عزیزم.” و دوباره به صحبتهایش ادامه داد: “سر کلاس نشسته بودیم نمره نه بگویم برایم مهم هست اما زمانی که انسان زحمت می‌کشد ثمره زحمتش را دوست دارد ببیند.” و ادامه داد “برای درسی اعتراض تجدید نظر دادم اما یکی از اساتید دمار از روزگارم درآورد از توهین گرفته تا… و ایکاش این توهین ها را زمانی می کرد که فقط خودم بودم نه اینکه در پیش چشمان بقیه دانشجویان.” و ادامه داد “دست آخر من مقصر شدم و یکسال از تحصیل جا ماندم.”

دلم برایش می سوخت. همزمان اشک در چشمانش جمع شده بود. از سختی هایی که آن یکسال متحمل شده بود و اینکه هیچ کس از او دفاع نکرد؛ حتی افرادی که شاهد ماجرا بودند. خیلی برایش غصه خوردم و من این مواقع فقط گوش و بغض میشوم.

می دانم حالا دیگر غصه‌اش نمره نیست، غصه اش توهینی بود که در جمع شنیده بود و زخمهایی که شاید سالیان درازی بخواهد التیام پیدا کند. کتاب را بالاتر آورد عنوانش مرا مجذوب کرد. رساله حقوق امام سجاد علیه السلام. شروع کرد به خواندن یک بخشی از آن:

و بدان حق شاگرد بر استاد این است:
“و امّا حق زيردستانى كه با دانايى رعايت حالشان را دارى اين است كه بدانى اين خداست كه تو را با دانشى كه از گنجينه حكمت داده برآنها سرپرست ساخته است. حال اگر در آنچه خدا تو را سرپرستى داده به نيكى رفتار كنى و در جايگاهى ايستاده باشى كه گنجينه دار مهربان و خيرخواهِ سرورش در امور بندگان و نيز بردبار و خدا محورى مى ايستد تا آنجا كه هرگاه نيازمندى را ببيند از آن دارايى هايى كه دارد به او مى بخشد آنگاه سرپرستى رشديافته خواهى بود تا بتوانى از پسِ آن سرپرستىِ كه دارى آن چنان كه اميد مى رود برآيى وگرنه خدا را خيانتكار و خلق خدا را ستمكار خواهى بود تا خدا دانشى را كه دارى از تو بستاند و تو را به شكست بكشاند.”
زیبا بود همانطور که برایم از حقوق میخواند با خودم زمزمه می کردم: 《زندگی باید با قرآن و ۱۴معصوم صلوات الله گره بخورد》. کلام امام التیامی می شود بر دلهای خسته از غمهای روزگار.

 هر یک از ما زمانی که به یک جشن مثل جشن تولد دعوت می‌شویم، اگر میزبان آشنا باشد، سعی می‌کنیم طبق سلیقه‌اش کادوی مناسبی برایش تهیه کنیم و جدای از اصل هدیه، سعی می‌کنیم نمای بیرونی هدیه نیز شکیل باشد، چون طرف مقابل ابتدا ظاهر هدیه را می‌بیند و بعد محتوایش را. اگر هم میزبان غریبه باشد، دو برابر حواسمان جمع است چون سلیقه‌اش را نمی‌دانیم و در واقع با آن هدیه، میزان سلیقه خود را نشان می‌دهیم. اما نمی دانم چرا این وسواس و سلیقه را برای جاهای دیگر بکار نمی‌بندیم. وقتی شخصی از ما راهنمایی‌ای بخواهد، اول می‌سنجیم، با آن راهنمایی او کارش از ما بهتر در می‌آید یا نه؟! یا وقتی عصبانی هستیم، اصلا کاری به ظاهر صحبتمان نداریم، فقط می‌خواهیم حرف خودمان را به کرسی بنشانیم، حال با هر لفظ و لحنی. اما اگر حق هم با ما باشد، خیلی به ندرت بتوانیم، طرف مقابل را متقاعد کنیم. درست است که اصل کلاممان صحیح است اما مخاطبمان اول لفظ را می‌شنود بعد اگر به دلش نشست، به محتوایش هم می‌اندیشد. امام سجاد(ع) برای درمان بیماری‌های زبان می‌فرمایند:  و به جاى آنچه شیطان بر زبانم جارى می‌سازد از فحش و بدگویى و ناسزا یا شهادت ناحق، یا غیبت از مؤمن غائب یا دشنام به شخص حاضر و مانند اینها، سخن در سپاس تو گویم و مبالغه در ثناى تو ورزم، و با تمام هستى خود ستایش بزرگى تو کنم، و شکر نعمت تو بجاى آورم، و اعتراف به احسان تو نمایم، و به شمردن نعمت‏هاى تو مشغول گردم.

?صحیفه سجادیه، دعای 20

امروز هنگام عبور از کوچه، چند بچه را دیدم که با مشتی خاک و مقداری آب گلی درست کرده و مشغول ساختن خانه گلی کودکانه خود بودند، غروب که شد خانه رویائی خود را ترک کرده وبه خانه خود برگشتند، به راستی زندگی دنیائی ما چقدر شبیه بازی کودکانه است، ما یک عمربدنبال ساختن بهترین زندگی برای خود هستیم و با رسیدن مرگ بدون توجه به دنیا، راهی دنیای اخروی می‌شویم، امام حسن مجتبی(ع) چه زیبا فرمودند؛ که برای آسایش در دنیا طوری زندگی کنید که گویا صد سال دیگر زنده‌اید و در برخورد با مردم آن چنان باشید که گویا یک ثانیه دیگر زنده نیستید.* *بحارالانوار،ج۴۴،ص۱۳۴