کازیوِه

اَصْبرْ عَلَى مَایَقُولُون وَاهْجُرْهُمْ هَجْرًاجَمِیلًا

به آنچه می گویند، شکیبا باش. از آنان دور شو و به زیبایی فاصله بگیر.

بغض به جانم چنگ انداخته بود، چهره‌ام خسته و درهم ریخته وحالم، حالِ ابری اماده‌ی بارش بود!

ازهمراهان واطرافیانم دلگیربودم،راه سختی آمده بودیم وموجی ازعشق مارا پیش می‌برد!

اصلا حسین جنس غمش که هیچ؛ جنس زائرشدنش هم فرق می‌کند!

باخواهرم ازجمع جداشدیم ورفتیم پابوسی میثم تمار! به محض ورود اشکهایم فوج فوج برگونه‌هایم  روان شدند! امان ندادندخودم حرف بزنم زودتر از من به پای پدربزرگِ عشق ریختند!

حس پدر و فرزندی بین ما شکل گرفت و سر برضریح گذاشتم و های های اشک ریختم و دردهایم رابرای پدربزرگ سفرنامه‌ی کربلا شرح دادم!

میثم تمار و عشق علی، و من و زیارت حسین (علیه السلام)

عجب شباهت بی شباهتی!

آنقدرعاشقانه نجوا می‌کردم که خانم‌های عرب به سویم می‌آمدند و التماس دعاهایشان را بر سرم می‌ریختند وچادرم را تبرک می‌کردند!

نمی‌دانستند بین ماچه میگذرد،

آنها زلال وپاک بودند وعشق میثم تمارداشتندومن پرازبغض ودلتنگی بودم ومیل طهارت!

پدربزرگ ماجرای من، امروزهم دلم گرفته وهای های غریبانه‌ای درنطفه خفه شده دارم، بیاوسری به کلبه‌ی مابزن!

لحظات آخر بود،که توی حرم امام حسین(ع) بودیم. دل کندن سخت بود، باور نمیکردم به این زودی‌گذشت. بین تمام خواسته‌هایم که از امام حسین خواستم، سال دیگر زائرش باشیم. باخودم میگفتم سال دیگر کوله‌ایی سبک‌تر انتخاب میکنم، لباس‌های‌ راحت‌تری‌ ر اباخودم‌ می‌برم. تصمیم گرفتم برای دختر‌بچه‌های که خدمت میکردن هدیه‌ایی ببرم. بافکرو خیال دوباره‌ی حرم زندگی میکردم. ولی باآمدن کرونا ترس ونگرانی مهمان دلم شد .این روزها دلهره دارم، امسال اربعین کربلا می‌رویم‌ یانه…؟ حتی تصورش‌هم خیلی سخت‌است، پیاده روی اربعین برگزار نشود.  بدون سیدالشهدا نفس کشیدن هم سخت‌است. چه‌برسد، به دوری‌از محرم‌، روضه وحرم… گفته‌بودم بدون روضه‌و حسین‌(ع) می‌میرم. الان من، با مرده‌ایی‌ هیچ فرقی ندارد. گلویی که این روزها بغض مهمانش شده‌است. وچشمانی که دیگر توان مخفی‌کاری ندارند.گوشی که دیگر ازخبرهای ناگوار خسته‌شده است. یک عمری‌ست که گره‌های کور زندگی‌ِ‌مان را اهل بیت بازکرده‌اند. برای بازکردن این گره‌ی کورهم‌‌، چشم امیدها به دست اهل بیت است.

پ.ن:

امام صادق علیه السلام : در طین قبر امام حسین علیه السلام شفایی است برای هر دردی و این طین بزرگترین داروست.

(من لا یحضره الفقیه/ج2/ص599)

“دلخوشی‌ها کم نیست". بالطف امام حسین(ع)کرونا تمام میشود. دوباره‌ به خوشی‌های بزرگی که کوچیک می‌پنداشتیم، برمیگردیم. فضاسازی مکان‌ها قبل محرم،آماده‌کردن لباس سیاه‌ها، نذری‌هایی که بدون هیچ ترسی از دست اطرافیان میگرفتیم…

​دوهفته به اربعین مانده بود. دلم خیلی هوای کربلا را کرده بود و شوق دیدن حرم ارباب در دلم موج میزد. آشوبی در دلم افتاده بود. همش خدا خدا میکردم بتوانم امسال به کربلا بروم، و روزی ام را از اقا بگیرم. اما روزی مرا آقا خودش یک جور دیگری داد.

همان روزها توی یکی از مراسم‌های حوزه‌مان، یکی از طلبه های قدیمی برایمان سخنرانی می‌کرد. او در آخر سخنرانی گفت:” هر کسی روزی ۱۴مرتبه ذکر یا جوادالائمه( علیه السلام) را بعد از هر نماز یومیه بگوید خداوند از هر طریقی که شده روزی اش رامیدهد."  بعد از آن روز همیشه سر نمازهایم این ذکر را میگفتم. من به این ذکرهای زیبا اعتقاد دارم. همیشه جواب می‌دهند.

چند روز که گذشت معاون عزیز فرهنگی‌مان بهم گفت که برای مرزبانی و خدمت به زائرهای حرم اباعبدالله علیه السلام در مرز خسروی اسمم را نوشته است. از شنیدن این خبر خوشحال شده بودم. از خوشحالی سر از پا نمیشناختم.

از یک هفته به اربعین مانده، راهی مرز شدیم. به زائرهای اربابمان خدمت می‌کردیم و روانه‌شان می‌کردیم تا بروند. زائرانی که پاسپورت به دست از کوچک گرفته تا بزرگ، با شوق فراوان و چشم های اشک آلود از شوق دیدن حرم ارباب، راهی مرز خسروی بودند.

با اینکه زائر حرم امام حسین علیه السلام نشدم و به پابوسشان نرفتم اما خادم شدم. تجربه شیرینی بود. خدا را همیشه به خاطر این روزی زیبا شکر میکنم.

روزی در این دنیا همیشه مادی نیست، میتواند معنوی هم باشد. یک روزی معنوی خیلی زیبا که حتی خودت هم فکرش را نمیتوانی بکنی. زندگی با همین روزی‌های کوچک و بزرگ زیبا میشود.

پ.ن: از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم روایت شده که فرمودند: هر کس به روزی اندک خدا خشنود باشد خداوند به کار اندک وی خشنود خواهد بود. (منبع: علل الشرایع صفحه۲۰۴)

​چند روزی میشد که به عنوان خادم در مرز خسروی، نقطه صفر مرزی، در کنار زائرین درحال خدمت بودیم. یکی ازهمین روزها وقت انجام وظیفه، از دور به آمدن زوار نگاه میکردم که همه با شوق به قصد خروج از مرز می آمدند. سربازهای مرزبانی قرآن به دست، زائرین را بدرقه می کردند. کمی جلوتر سربازان دیگری برای زوار اسفند دود میکردند. صدای مداحی هم حال و هوای معنوی آنجا را بیشتر کرده بود.

بین جمعیت خانم مسنی از دور با شوق و ذوق از زیر قرآن رد شد. یک پرچم کوچک که روی آن یاحسین نوشته بود در دست داشت. آمد جلوتر و برای خودش اسفند دود کرد. نزدیک‌تر که شد فهمیدم ایرانی نیست. ترک زبان بود از باکو آمده بود.

خستگی راه در چهره پیرش نمایان بود. ولی شوق به رفتن را از برق چشمانش میشد فهمید. این شوق را که دیدم  با اعتماد به نفس بالا گفتم:” خوش گلدی سنه قربان.” از زبان ترکی فقط چند کلمه بلدم. اما با همین چند کلمه بنده‌ی خدا کلی ذوق کرد.

 گذرنامه اش را چک کردیم مهر خورده بود ولی ویزا نداشت. عراق به زائران غیر ایرانی بدون ویزا اجازه ورود را نمی داد. هر چقدر التماس و خواهش کرد فایده نداشت. نمی توانست قبول کند این همه راهِ آمده رابرگردد. برایش سخت بود. انگار تمام دنیا روی سرش خراب شده بود. باورش نمی‌شد. مات و حیران بر روی زمین نشست.

چند نفر از خادمان برادر ترکی بلد بودند سعی کردند که او را توجیه کنند. اما فایده نداشت؟ همه ما تلاش می‌کردیم آرامش کنیم. آب و مقداری خوارکی به او دادیم. فقط چند جرعه آب نوشید ولی لب به خوراکی‌ها نزد. اشکش جاری شد. دلم خیلی گرفت. نمی توانستم کاری برایش انجام بدهم واین آزارم میداد.

 فکر می کرد ترکی حرف زدن رامی دانم. تند و تند برای من به ترکی توضیح میداد. من هم که هیچ کدام را متوجه نمی‌شدم. نهایتا گفتم:” نه منه ترکی حاج خانم."  ولی در بین حرف‌هایش فهمیدم که گفت:” ان شاءالله امام زمان علیه السلام ظهور کند.” و من هم گفتم ان شاءالله.

خلاصه که هر چه تلاش کردند او از مرز خارج شود، نشد. باید برمی‌گشت کرمانشاه. آنجا ویزا می‌گرفت و از مرز مهران می‌رفت. بالاخره راضی به رفتن شد. قبل از رفتن باهم یک عکس یادگاری گرفتیم.

بعدازخداحافظی با چشمانی پر از اشک و حسرت به مرز نگاه کرد و راهی شد سمت کرمانشاه. اشکها و حسرتهایش را که نگاه می‌کردم با تمام وجود برای سلامتی‌اش ورفتنش به کربلا دعا کردم. ان شاءالله که به آرزویش رسیده باشد.